«ΠΑΓΩΝΕΙ» Ο ΚΟΣΜΟΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Κάθε ημέρα και περισσότερο οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη, δοκιμάζουμε τις αντοχές μας, απέναντι σε ένα πλήθος αναπάντεχων γεγονότων και καταστροφών, τα οποία είμαστε υποχρεωμένοι ως εκ των πραγμάτων να βιώνουμε, παράλληλα με τον τρόμο, ο οποίος σιγά-σιγά κυριαρχεί τις καρδιές μας και μας αφήνει εμβρόντητους και άφωνους μπροστά σε ένα κυκεώνα ανεξήγητων συμβάντων, τα οποία καθημερινώς γίνονται όλο και πιο σοβαρά και επικίνδυνα για το μέλλον και την εύρυθμη εξέλιξη αυτού του πλανήτη.

Εδώ και αρκετά χρόνια, υπάρχει μία περιρρέουσα ατμόσφαιρα, η οποία  φαίνεται να βρίσκεται απέναντι στον Άνθρωπο και αντί να παλεύει για την ανάπτυξη και επιβίωσή του, να επιβουλεύεται την ασφάλεια και την ζωή του. Χωρισμένος είναι πλέον ο πλανήτης σε μερίδες, οι οποίες στρέφονται οι μεν κατά τις δε, με κύριο ζητούμενο τον αφανισμό τού «απέναντι» και την απόλυτη επιβίωση του καθενός χωριστά και αποκλειστικά γι’  αυτόν τον ίδιο. Ο Άνθρωπος, σιγά-σιγά, αλλά και σταθερά παράλληλα, χάνει την αξιοπρέπειά του, απολύει τα δικαιώματά του, και ανάλογα σε ποια πλευρά βρίσκεται καταστρέφει, αλλά και συνάμα αυτοκαταστρέφεται.

Με την προσπάθεια και τελική επιτυχία να εκλείψουν κάθε είδους ηθικές αξίες και την πρόοδο της Επιστήμης, εκεί όπου αυτή γίνεται όπλο κακόβουλων προθέσεων και την ανοχή του πλήθους, βλέπουμε σταδιακά έως ότου έλθει το οριστικό τέλος, να παρακμάζει η λογική και την θέση της να λαμβάνει η άλογη αυθαιρεσία, δρώσα εκτός ανθρωπίνων νόμων και αναγκών.

Οι πόλεμοι εκρήγνυνται καθημερινώς σε όλα τα σημεία της Γης, η φτώχεια και η πείνα μαστίζουν το μεγαλύτερο μέρος των πτωχών κρατών, -που δυστυχώς αυτά είναι πάρα πολλά-, αλλά και στις πλούσιες χώρες λίγοι ευδαιμονούν, ενώ λιμοκτονούν οι υπόλοιποι, οι επιδημίες πλήττουν και αποδεκατίζουν, η φύση πολεμάται αλλά και εκδικείται, οι πατρίδες ολονέν και περισσότερο απαξιώνονται και καταργούνται, η ασυδοσία αντικαθιστά τον νόμο, η γλώσσα εκφυλίζεται, οι λαοί ενταφιάζουν ήθη και έθιμα, ο πολιτισμός οπισθοχωρεί και αφανίζεται, η εγκληματικότητα και η διαφθορά θριαμβεύουν, ζούμε πλέον σαν θηρία, άλλοι εντός και άλλοι εκτός κλωβών, με ένα μαχαίρι ή ένα «καλάζνικοφ» στο χέρι, αιμοχαρείς, καταστρεπτικοί, σχεδόν απάνθρωποι και η τελική φθίνουσα εξέλιξή μας δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη.

Ο φόβος μόνο θριαμβεύει για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και είναι καιρός τώρα που κοντεύουμε να πάψουμε να ελπίζουμε. Γιατί άραγε; Γιατί ο Άνθρωπος να χαράζει τέτοιους δρόμους και να επιδιώκει την προοπτική του αφανισμού του;