ΣΕ ΤΙ ΧΩΡΑ ΖΟΥΜΕ;

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Εύλογο το ερώτημα, το οποίοι πλανάται σε όλες τις σκέψεις, όλων των Ελλήνων, -εκτός αυτών που ενέχονται-, και κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα με ιδιαίτερη ανησυχία για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, ακόμη και μέσα στα σπίτια μας και ενάντια στις ίδιες τις ζωές μας.

Πέρασαν, δυστυχώς, ανεπιστρεπτί οι εποχές που «δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα», οι πρόγονοί μας, και σήμερα τα σκυλιά της σύγχρονης κοινωνίας μας,  έχουν βαλθεί να φάνε εμάς τους υπόλοιπους, οι οποίοι εξακολουθούμε, σε πείσμα των εποχών και των δημοκρατικών αλλαγών να παραμένουμε «πρόβατα» και μάλιστα επί σφαγήν.

Φαίνεται ότι η σπουδαία «Δημοκρατία», την οποία μας κληροδότησαν οι προπάτορές μας, ξεχείλωσε και μεταβλήθηκε, – ή καλύτερα, την μεταβάλαμε-, σε ¨σύγχρονη Δημοκρατία βελτιωμένη και επαυξημένη προς το συμφέρον των δικών μας συμφερόντων. Κουρελιάσαμε την Δημοκρατία του Ομήρου, του Περικλέους και του Σωκράτους και χρόνο με το χρόνο επεξεργαζόμαστε και εγκαθιδρύουμε την Δημοκρατία της Ασυδοσίας και του Εγκλήματος.

Σήμερα, και πάντα εν ονόματι των δημοκρατικών αντιλήψεων και πρακτικών μας, μπορούμε σχεδόν ελεύθερα να σκοτώνουμε, να κλέβουμε, να ατιμάζουμε, να εκμαυλίζουμε, να βιάζουμε, να οργανώνουμε συμμορίες, να καθυβρίζουμε όσους δεν μας κάνουν τα χατίρια, ή δεν συμφωνούν, με τις δικές μας απόψεις, να δυναμιτίζουμε, να παραβαίνουμε τους νόμους, να μητροκτονούμε και πατροκτονούμε, να σφάζουμε, να σκοτώνουμε και να κακοποιούμε τους γονείς και τα παιδιά μας, να βάλουμε κατά του πολιτεύματος, να συκοφαντούμε, να εκφοβίζουμε, να δωροδοκούμε, να συκοφαντούμε, να εκθέτουμε, να επιβάλουμε δικτατορικά και ετσιθελικά τα «θέλω» μας, να μην σεβόμαστε παιδιά και γέροντες, να δολοπλοκούμε, να γράφουμε και να μεταδίδουμε αναληθείς ειδήσεις, να αποποιούμαστε τις ευθύνες μας, ενίοτε να την «σκαπουλάρουμε» χωρίς συνέπειες, να μην σεβόμαστε και να λοιδορούμε τους θεσμούς, να απαξιώνουμε το έθνος και τις θρησκείες, να καίμε και να γκρεμίζουμε, δάση, πανεπιστήμια, σχολεία, εκκλησίες, να παρακολουθούμε δε, με δέος το δημοκρατικό κατάντημά μας, συμπεριλαμβανομένης της απώλειας της εθνικής μας ταυτότητας, της παραποιημένης και ξεφτισμένης γλώσσας μας, την διάλυση των οικογενειών, οι οποίες ανά τους αιώνες αποτελούσαν «πρότυπα», και με φόβο να βιώνουμε.

Ίσως, θα έπρεπε να συνηθίσουμε, να υποκύψουμε στην μοίρα μας, ανήμποροι να σταματήσουμε αυτές τις καταστάσεις. Η εμπιστοσύνη μας, πάντως, στην Πολιτεία εξακολουθεί να υφίσταται και όλο ελπίζουμε να επέμβει κάποια στιγμή και να καθαρίσει αυτήν την σύγχρονη «κόπρον του Αυγείου».

Αλλά, πότε;