Η ΓΟΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Παρατηρούμε τους τελευταίους καιρούς, πολλά νεωτεριστικά και παράδοξα να συμβαίνουν γύρω μας, σε εποχές που η παιδεία μας χωλαίνει όλο και περισσότερο και η οικογένεια αντιπροσωπεύει πλέον έναν «ορισμό» και πέραν τούτου, ουδέν.

Ποιος νέος, και μάλιστα παιδιόθεν, δίνει σήμερα σημασία και αξία στην οικογένεια και την παιδεία; Με την εκούσια ή ακούσια συμβολή, τόσο των γονέων όσο και της παιδείας, οι νέοι αυτονομούνται από πολύ μικρή ηλικία και δημιουργούν δικά τους υπόβαθρα συμπεριφοράς, τα οποία δυστυχώς δεν αποτελούν κοινωνικά πρότυπα, αλλά υποσκάπτουν την ηθική υπόσταση, τόσο της κοινωνίας μας, όσο και του έθνους.

Οι γονείς, στροβιλιζόμενοι στον χορό της προσπάθειάς τους να παρέχουν τα πάντα στα παιδιά τους, σε σημείο που αυτά να διαμορφώνουν απαιτητικούς χαρακτήρες και με θράσος να επαναστατούν εναντίον της οικογένειας, και από την άλλη πλευρά τους εκπαιδευτικούς να τηρούν μία απέραντη σιγή και ανοχή στα όσα βλέπουν γύρω τους, πεπεισμένοι ότι η σύγχρονη κοινωνία υπακούει σε νεότερα πρότυπα, κωλύονται να παρέμβουν, και αν αυτό κάποτε γίνει, είναι δυνατόν να κινδυνέψουν από τα ίδια τα παιδιά, τα οποία δεν έχουν πλέον πρότυπα παρά μόνο τον Χάρυ Πότερ, την βία και την ασυδοσία, με αρίστη επίδοση και απόδοση σε ό,τι πιο σκληρό υπάρχει έναντι παντός, με απώτερο σκοπό να επιβάλλονται σήμερα και μέσα από τις κακότροπες δραστηριότητές τους, να διαλύσουν τον κόσμο του αύριο.

Σε επαρχιακή πόλη της χώρας μας, μία ομάδα γονέων κατέφυγαν στον Εισαγγελέα προκειμένου να τους συμβουλεύσει τί να κάνουν απέναντι στα παιδιά τους, τα οποία τους απαξιούν και δεν τους ακούνε. Εκεί φτάσαμε …

Το θέμα, δεν είναι ενός σχολίου, αλλά καθαρά κοινωνικό, πολιτικό και παιδαγωγικό. Και οι αρμόδιοι θα πρέπει άμεσα να το εξετάσουν και να  επιλέξουν μεθόδους αποτροπής του. Αν, τουλάχιστον, σκεφτούμε πως θα ήταν, αν μη τι άλλο, εντελώς αναχρονιστικό να επιστρέψουμε στις εποχές του Λήσταρχου Νταβέλη και των άλλων ομοίων του.