Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Ένα μεγάλο πρόβλημα, το οποίο αντιμετωπίζουμε όλοι μας, απανταχού της Γης, είναι ο θάνατος. Ποιός θα πει ότι, -ένεκα αγνοίας, έστω-, δεν τον φοβάται; Πιστεύω όλοι, ακόμη και αυτοί, οι οποίοι από αντίδραση και για να μην δείξουν δειλοί, το αρνούνται, όλοι μας σκιαζόμαστε από την προοπτική ενός θανάτου, όποτε και όπως αν συμβεί αυτός.

Ωστόσο, κανείς δεν απέφυγε να πεθάνει, αφού έτσι είναι γραφτό, και φτάνει κάποτε του καθενός η ώρα, είτε από φυσιολογικό, είτε από άλλες αιτίες, επερχόμενο θάνατο.

Στην χώρα μας, όπου ανέκαθεν οι θάνατοι υπερτερούσαν των γεννήσεων και δημιουργούσαν μία σχετική ανισότητα, η οποία ίσως επηρέαζε δημογραφικά τον τόπο, τα τελευταία χρόνια σημειώνεται ένα ρεκόρ θανάτων, κάτω από διάφορες συνθήκες, έτσι όπως ποτέ άλλοτε δεν είχε συμβεί μέχρι σήμερα.

Κάθε φυσιολογικός ή άλλης προέλευσης θάνατος, θα ήταν οπωσδήποτε περισσότερο αντιμετωπίσιμος και αποφευκτέος, αν λειτουργούσε εύρυθμα το Σύστημα Υγείας, το οποίο απεδείχθη για μία ακόμη φορά, και αυτήν έτι περισσότερο, ότι υφίσταται με πάρα πολλά τρωτά σημεία, και με αποτέλεσμα μάλιστα κατά την περίοδο πανδημίας, την οποία διανύουμε εδώ και τρία σχεδόν χρόνια, να μην μπορεί να ανταποκριθεί επαρκώς.

Σοβαρές αιτίες, ακόμη, είναι οι συνεχείς και πολλαπλές δολοφονίες, οι οποίες λαμβάνουν χώρα καθημερινώς στην χώρα μας, καθώς και οι αυτοκτονίες, οι οποίες τον τελευταίο καιρό γίνονται όλο και πιο συχνές ακόμη και σε άτομα εφηβικής ηλικίας.

Η πανδημία του Covid19, άφησε και θα συνεχίσει να αφήνει  πίσω της νεκρούς κατά χιλιάδες, ενώ άλλες μολυσματικές ασθένειες εμφανίζονται συνεχώς και παρασύρουν κάποιον μεγάλο αριθμό ανθρώπων μας στον θάνατο.

Τελευταία, κάποιοι συνάνθρωποί μας, διαφόρων ηλικιών πεθαίνουν στα καλά καθούμενα, χωρίς αίτια και οι  επιστήμονες αναρωτιούνται και αυτοί για το «πώς», και εξηγήσεις δεν υπάρχουν.

Τα τροχαία δυστυχήματα, είναι πάντα στην πρώτη γραμμή θανάτου, τόσο από την αλόγιστη ταχύτητα των οδηγών, όσο και από κακές κατασκευές και συντηρήσεις των εθνικών και μη οδών και τα δάση που καθημερινώς καίγονται τα τελευταία χρόνια, συχνά παγίδες θανάτου.

Ο θάνατος όμως, δεν είναι πάντα και μόνο σωματικός. Είναι και ψυχικός. Η εξαθλίωση ενός μεγάλου ποσοστού ανθρώπων κατά τα έτη και μετά των «μνημονίων», ο φόβος του πώς θα τα βγάλουμε εις πέρας, οι κατασχέσεις σπιτιών, η υψηλή φορολογία, ο πληθωρισμός και οι χαμηλοί μισθοί, και χαμηλότερες ακόμη συντάξεις, η έλλειψη επαρκούς ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης, η αβεβαιότητα για το «αύριο» η οποία διαλύει οικογένειες και ζωές, εκπατρίζοντας κάθε νέο Έλληνα προκειμένου να αναζητήσει μία αξιοπρεπή ζωή στα ξένα, η υπέρμετρα αυξανόμενες ληστείες και μετά θανάτων μάλιστα, οι ανεξέλεγκτοι βιασμοί παντός φύλλου και πάσης ηλικίας που αφήνουν ψυχολογικά κατάλοιπα, όλα αυτά και άλλα, είναι όλα μαζί διάφορα και διαφορετικά είδη θανάτου.