Όταν η Ιστορία “δεν λέει”…

Ο φίλος έχει ένα σπίτι στην Σαλαμίνα. Το έχτισε για να το κατοικήσει με την οικογένειά του. Πέτρινο εξ ολοκλήρου, με άνετους, μοντέρνους χώρους και πισίνα, καθώς διαθέτει νερό από γεώτρηση, Έπεσε επάνω στην κρίση και θεώρησε καλό να μην μετακομίσει εκεί-έχει και ένα σπίτι προικώον. Μπλέχτηκε με κάποιες άλλες δραστηριότητες και αποφάσισε να πάει εκεί αργότερα. Τα καλοκαίρια, όμως, το ανοίγει και το απολαμβάνει. Ενίοτε φιλοξενεί κι φίλους.

Εφέτος η κόρη του, που έκανε ένα «Εράσμους» στην Γαλλία, θέλησε να φιλοξενήσει την οικογένεια της φίλης, με την οποία γνωρίστηκε στο πρόγραμμα, στο Παρίσι. Κι έτσι, μια τετραμελής γαλλική οικογένεια ήλθε να περάσει μερικές μέρες σε ‘ένα υπέροχο σπίτι στο ιστορικό νησί της Σαλαμίνας. Ο φίλος, που ήθελε να τους ευχαριστήσει, για όσα έκαμαν για την κόρη του, πήγε ο ίδιος και τους παρέλαβε από το αεροδρόμιο, ταξίδεψαν μαζί με το φερι-μπωτ από το Πέραμα στα Παλούκια, πληροφόρησε τους καλεσμένους του ότι τα δυο αυτά λιμάνια είναι πρώτα σε κίνηση στην Ευρώπη, είπαν οι Γάλλοι «τί μας λέτε ,σ’ ε μανιφίκ» και κατέλυσαν στο πέτρινο. Πέρασαν υπεροχα την μέρα τους και το απόγευμα, ο Γάλλος του είπε: «και ποια είναι τα αξιοθέατα της ιστορικής Σαλαμίνας; Υπάρχει ένα μνημείο για τη Ναυμαχία;». Ο άνθρωπός μας, ξέρει ότι υπάρχει ένα κακοφτιαγμένο κάτι σαν μνημείο εκεί που κάθε χρόνο γίνονται τα «Σαλαμίνεια» αλλά το ξεχορταριάζουν κάθε Σεπτέμβριο! Εκεί που όταν τίμησε την τελετή με την παρουσία του ο τότε υπουργός Αμύνης του έστρωσαν ένα κόκκινο χαλί πάνω σε «παλέτες»!

Υπάρχει κι ένα άλλο, στην Κυνόσουρα (και όχι Κυνοσούρα) με ένα ομοίωμα τριήρεως και κάποιους μικροσκοπικούς ναυμάχους. «Τον πήγα νύχτα, για να μην δει τα χάλια του περιβάλλοντος χώρου» μου είπε.

Πράγματι, το ιστορικότερο νησί του κόσμου, ο τόπος στα στενά του οποίου διεξήχθη η Ναυμαχία η οποία κράτησε όρθιο τον Δυτικό Πολιτισμό, δεν έχει μνημεία αντάξια της φήμης του. Ένα «τσουρούτικο» “Εις μνήμην”, ένα άλλο, που δεν αντέχει σε κριτική, το «Σπήλαιο του Ευριπίδη» που δεν έχει αξιοποιηθεί, ένα Μουσείο που «δεν λέει και πολλά», η Μονή της Φανερωμένης (που τους εντυπωσίασε) και το σπίτι του Σικελιανού, που όμως «δεν λέει» για έναν μέσο Γάλλο επισκέπτη.

Τόσα χρόνια τώρα και τα ιστορικά «Στενά», αλλά και το λιμάνι του Αμπελακίου (Αρχαία Σαλαμίς), παραμένουν δέσμια Ναυπηγείων. ΑΜΠΕΛΑΚΙ λέγεται το χωριό και όχι ΑΜΠΕΛΑΚΙΑ!

Κι εκεί όπου οι Έλληνες κατενίκησαν τον στόλο των Ασιατών, μισοβουλιαγμένα βαπόρια ,αμμοβολές και «γυάρδες» επισκευαστικές! Σε καμία άλλη χώρα. Δεν θα είχε επιδειχθεί τόση ασέβεια προς την παγκόσμια Ιστορία!

Από το 1980, όταν με μια σειρά άρθρων μου στην «Καθημερινή» της Ελένης Βλάχου έγινε μεγάλος θόρυβος και αργότερα παρενέβη η Μελίνα Μερκούρη, της οποίας η προσπάθεια έμεινε «στο δρόμο», η Σαλαμίνα παραμένει ανάξια της μεγάλης και πολύτιμης κληρονομιάς της.

Αφού κατετμήθη σε οικοπεδάκια «εκατό πήχεων» και γέμισε «αυθαίρετα», παραμένει άγονος ιστορικά τόπος, με κάποιες «εκδηλώσεις» του συρμού και με τις διάφορες δημοτικές παρατάξεις να «σκοτώνονται» Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που η Σαλαμίνα «δεν βλέπει Θεού πρόσωπο”. Μα, καθόλου!

του Δημήτρη Καπράνου

Πηγή: Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ Έντυπη έκδοση