Όμορφη θέα

της Δέσποινας Τσέρκα

Μετά από πολύωρη ανάβαση στο βουνό αποφάσισα επιτέλους να ξαποστάσω.

Η κούραση στο σώμα μου συχνά με έκανε να σταματήσω, αλλά η μεγάλη μου επιθυμία να φτάσω εκεί που ήθελα, με έκανε να το αναβάλλω. Βρήκα το δέντρο που θα μου εξασφάλιζε την πλήρη ξεκούρασή μου προσφέροντάς μου την δροσιά που τόσο είχα ανάγκη. Άνοιξα το θερμός και ήπια με ευχαρίστηση το παγωμένο νερό που είχε μέσα. Όταν τελικά ξεδίψασα έκλεισα τον θερμός και άφησα το βλέμμα μου να θαυμάσει το πανέμορφο τοπίο.

Μπροστά μου απλωνόταν η κοιλάδα που έπιανε μεγάλη έκταση. Ήταν καταπράσινη και γεμάτη με πολύχρωμα ευωδιαστά λουλούδια. Σήκωσα το κεφάλι μου και απόλαυσα τον καταγάλανο ουρανό.

Είχαν σταθεί τρία σκόρπια μικρά συννεφάκια και έμοιαζαν να ήθελαν να του κάνουν παρέα. Έμεινα να κοιτάζω τον ουρανό πολλή ώρα ώσπου είδα δύο πουλάκια να πετάνε χαρούμενα πάνω στο μπλε στερέωμα. Τελικά βρήκα τη δύναμη να σηκωθώ και περπάτησα μέχρι εκεί που τελείωνε η κοιλάδα και άρχιζαν οι απότομοι γκρεμοί.

Τόλμησα να κοιτάξω ως κάτω αλλά δεν τα κατάφερα. Το βάθος ήταν μεγάλο και άρχιζα να ζαλίζομαι. Οπότε μία ακόμα προσπάθεια μου φάνηκε μάλλον τολμηρή. Αρκέστηκα να κοιτάζω γύρω γύρω τα βουνά που έλιωναν με την δύση του ήλιου. Καθώς ο ήλιος κρυβόταν, το τοπίο γινόταν πανέμορφο. Όλη η πλάση έπαιρνε ένα γλυκό κίτρινο, κόκκινο, πορτοκαλί , ροδακινί χρώμα. Όταν πια χανόταν και το τελευταίο φως του , απλωνόταν παντού ένα γκρίζο χρώμα. Είχα ακόμα πολλά να θαυμάσω, το έβλεπα μπροστά μου, το ζούσα.

Κοιτούσα τα βουνά που απλώνονται μπροστά μου και ένιωθα σα να μην χορταίνω να τα κοιτώ. Είχε κάτι το μεγαλειώδες, κάτι ξεχωριστό που ήμουν σίγουρος ότι δεν θα το έβρισκα πουθενά αλλού αυτό. Αχ και να μπορούσα να μείνω για πάντα εδώ… Την σκέψη μου αυτή την διέκοψε ο ήχος από τα τροκάνια που κρέμονταν στο λαιμό των προβάτων. Γύρισα και αυτό που αντίκρισα με μάγεψε πραγματικά. Είδα τον βοσκό να κατεβαίνει την πλαγιά και να τον ακολουθεί ένα μεγάλο κοπάδι πρόβατα.

Καθώς κοιτούσα τη σκηνή με εντυπωσίασαν τα μικρά αρνάκια που περπατούσαν δίπλα στις μανούλες τους και άλλα να τρέχουν γρήγορα και να βελάζουν χαρακτηριστικά μέχρι να τις βρουν… Άλλη μια εικόνα προστέθηκε στο μυαλό μου για να με πείσει ότι είναι πολύ να μείνω εδώ.

Κοντά στο χωριό με τους ανθρώπους με τη ζεστή τους την καρδιά. Κοντά στα ψηλά βουνά που τόσο με έχουν εντυπωσιάσει αλλά και στον καθαρό βουνίσιο αέρα που είναι τόσο ευεργετικός. Το νερό που ήπια από μια τρεχούμενη πηγή δεν είχε καμία σχέση με το νερό που είχα πάρει το πρωί από το σπίτι μου…

Τόσο μου άρεσε που μετάνιωσα που δεν το είχα ανακαλύψει από πριν… Μετά από μια βαθιά ανάσα που πήρα, ξεκίνησα να κατηφορίζω και ανυπομονούσα να γνωρίσω τους συγχωριανούς μου…