ΠΛΗΞΗ ΚΑΙ ΑΝΙΑ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Να μου το θυμηθείτε. Πλήξη και ανία θα μας «χτυπήσουν» το επόμενο καλοκαίρι. Να μου το θυμάστε.

Όλη η Ελλάδα, με τα όσα της συνέβησαν τα τελευταία χρόνια, έχει μεταμορφωθεί τελικώς σε τσιμέντο, πέτρες, αγρούς, ρέματα, και καμένα κούτσουρα που κάποτε ήσαν δέντρα πράσινα και μας χάριζαν πνοές αέρα, ωφελούσαν την υγεία μας και συγκρατούσαν με τις ρίζες τους τα νερά να μην μας πνίγουν και επιβαρύνουμε με αποζημιώσεις και τον προϋπολογισμό του Κράτους.

Κάτω από πενήντα εμπρησμούς την ημέρα, δεν πέσαμε και αυτό το καλοκαίρι. Η Ελλάδα, γονάτισε για άλλη μία φορά, οι άνθρωποί της ξεκληρίστηκαν, η γης γέμισε στάχτες, αλλά κανείς δεν «πλήρωσε». Άλλος από αφέλεια, άλλος γιατί έψηνε ή τηγάνιζε στην αυλή και τον κήπο, ένας δεκάχρονος μικρός γιατί του άρεσε να βλέπει τους πυροσβέστες να προσπαθούν, κι άλλοι που είχαν τους δικούς τους λόγους. Μας παρέδωσαν σαν Ιωάννες της Λωραίνης στις πυρές.

Ωστόσο μέσα στις άλλες συμφορές και την απραξία των ημερών ή χρόνων που διανύουμε ένεκα κορωνοϊού, πληθωρισμού και συνολικής και ατομικής απομόνωσης, όπως οι «Βάρβαροι», ίσως να βλέπαμε κι εμείς σαν  «μία λύση», τέτοια ρωμαϊκά θεάματα, η οποία όμως θα πάψει να υφίσταται σιγά-σιγά από του χρόνου.

Οι επίδοξοι, για οιονδήποτε λόγο, Νέρωνες, με το κύλισμα του χρόνου θα βρίσκουν όλο και λιγότερα να καίνε.

Σιγά-σιγά, θα πάψουμε να μιλάμε για φωτιές και ευθύνες. Θα μας καταλάβουν η πλήξη και η ανία.