Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΧΑΜΟΥ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Για πάντα, μία χώρα κατ’ επίφασιν προηγμένη, και πάντα πανάθλια στην όψη, καθώς όλα καταστρέφονται εσκεμμένα ή μη, το ωραίο κατεδαφίζεται, η πολιτιστική κληρονομιά σε τόπους και κτίρια αλλοτριώνεται, οι φυσικές καταστροφές την χτυπούν η μία μετά την άλλη και η ίδια η Πολιτεία συμβάλλει σε αυτό.

Μια παραμορφωμένη χώρα, η χώρα μας από άκρου εις άκρον, κατακαμένη πλέον, με όσο έχει απομείνει «πράσινο» το οποίο και αυτό βαίνει προς πλήρη καταστροφή, απειλούμενη και εκτελούμενη από βροχές, πλημμύρες, σεισμούς και πλήρη αδιαφορία για να την προστατεύσουμε από το κακό.

Ποιός ενδιαφέρεται για την διάσωση των δασών, την απορρύπανση των ποταμών και της θάλασσας, την πρόβλεψη των σεισμών και την έγκαιρη πρόληψη;

Μία καλοκαιρινή καταιγίδα, έκανε για μία ακόμη φορά το «θαύμα» της, άνοιξαν διάπλατες οι λακκούβες των δημοσίων έργων, βούλιαξε στις τρύπες και την αδιαφορία η ίδια η πρωτεύουσα του κράτους, από και μόνο σποραδικές βροχές και καταιγίδες. Και ποιος ξεχνά τα παρελθόντα χρόνια με πνιγμένες πόλεις και ανθρώπους;

Καίγονται τα δάση, ουδείς «πληρώνει», ουδείς νοιάζεται, ουδείς ενδιαφέρεται για την αποκατάστασή τους, ουδείς ασχολείται με τα ρέματα που θάβουν τις πόλεις που χτίστηκαν μέσα σε αποξηραμένα ποτάμια, ρέματα και κάτω από λόφους και βουνά που κάποτε ήσαν δάση και συγκρατούσαν τα νερά.

Τρεις-τέσσερις ημέρες μερικής κακοκαιρίας μέσα στην ντάνα του καλοκαιριού κάποιες σφοδρότερες επελάσεις μικρής διάρκειας και όλη η Ελλάδα να θυμίζει ένα απέραντο έλος, με νερά να παρασύρουν σπίτια, αυτοκίνητα και ανθρώπους, γιατί σ’  αυτόν τον τόπο, όλα τα αφήνουμε στην τύχη τους, απαγγέλλοντες μόνο ωραία λόγια, αλλά χωρίς πρόβλεψη και διεκπεραίωση έργων για να πούμε ότι αξίζει ακόμη να ζεις στην χώρα αυτή της πάλαι ποτέ ευδαιμονίας, όπου ακόμη έθαλλε η «πορτοκαλέα» και η ζωή μας ήτανε «παράδεισος».