ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΕΙΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Πάλι και αυτό, στην Ελλάδα συμβαίνει. Σε μία Ελλάδα, η οποία συνήθως αδιαφορεί για τα πάντα και σε όλους τους τομείς, ακόμη και στην ασφάλεια επιβίωσης των πολιτών της.

Καθημερινά σχεδόν, τον τελευταίο καιρό, γινόμαστε μάρτυρες θλιβερών, αν μ τι άλλο, γεγονότων, τα οποία έχουν σχέση με την ασφάλεια και σωματική ακεραιότητα των παιδιών μας. Να ξεκινήσουμε ή να σταματήσουμε στους κάποιους εκπαιδευτικούς, στην παιδική βία, στην προσέγγιση των παιδιών από διάφορους τύπους, την ασφάλειά τους κάτω από την στέγη των σχολικών κτιρίων, ή τις παιδικές χαρές, όπου ξένοιαστα πάνε να παίξουν, να διασκεδάσουν και να χαρούν και φεύγουν πολλά από αυτά, τουλάχιστον λαβωμένα;

Και η οικογένεια; Μήπως δεν παρατηρούμε συνεχώς «δράματα», τα οποία συμβαίνουν μέσα στο σπίτι από ανεύθυνους έως τιμωρούς και αδιάφορους γονείς, από την σωστή καθοδήγηση και την έλλειψη ενδιαφέροντος των ίδιων των παιδιών να ξεπεράσουν τα κακώς έχοντα στην σημερινή κοινωνία, αντί να τα οικειοποιούνται και να τα μιμούνται, και πού είναι η πρόνοια γι’  αυτά, από φορείς, οι οποίοι θα έπρεπε να τα προστατεύουν και διάφορους τυχαίους ή επιτηδείους που τα προσεγγίζουν  και τα εκμεταλλεύονται;

Παιδικές συμμορίες, ανήλικα κλεφτρόνια, σκηνές βίας από παιδιά προς παιδιά και άλλα πολλά, για τα οποία διαβάζουμε κάθε ημέρα στις εφημερίδες, και ούτε για νουθεσίες, τιμωρίες, αναμορφωτήρια ή ακόμη και την αγκαλιά της Εκκλησίας, όπως παλαιότερα αντιλαμβανόμαστε.

Ποιός όμως είναι υπεύθυνος να σταματήσει όλα αυτά τα κακά, ή να τα εμποδίσει να λαμβάνουν χώρα με προληπτικά μέτρα και όχι με κραυγές και υποσχέσεις για διορθώσεις μετά τα εκάστοτε θλιβερά γεγονότα; Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι και γιατί επιτρέπουν την τόση ανεμελιά και την έλλειψη φροντίδας απέναντι στα παιδιά μας;