ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Παλινδρομεί συχνά η Κυβέρνηση στις υποσχέσεις της, πελαγοδρομούν οι πολίτες. Πότε «καταβάλλονται» και πότε αναβάλλεται η καταβολή τους, πότε δεν επιδοτείται το φυσικό αέριο κι έπειτα ψάχνουν για πόρους χρηματοδότησής του, πότε στηρίζεται ο πληθωρισμός και πάντα ανεβαίνει, πότε δίνεται δώρο Χριστουγέννων, έπειτα σημαντικό ή σχετικό βοήθημα, πότε έκτακτη ενίσχυση, και άλλα, για τα οποία, ωστόσο, έχουμε συνηθίσει επί πολλές δεκαετίες τώρα και δεν τα ο πολυβάζουμε μαράζι. Άλλωστε, «υπόσχομαι», δεν μεθερμηνεύεται  de facto και σε «εκπληρώ».

Σε κάθε πορεία και έκφανση του βίου μας, δίνουμε και λαμβάνουμε υποσχέσεις, καθώς συναισθηματικά, ή αόριστα εκτιμώντας την επαλήθευσή τους, και αν δεν εκπληρωθούν, δεν μας βάζει κανείς και το μαχαίρι στον λαιμό.

Ακόμη και η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία κόπτεται πάντα για το καλό μας, άλλα υπόσχεται την μια, κι άλλα κάνει την άλλη. Κι αυτό, γιατί θέλεις οι συγκυρίες, θέλεις κάποιες γραφειοκρατικές αναπροσαρμογές, θέλεις κάποια ξαφνικά και απρόβλεπτα γεγονότα, διαταράσσουν κάθε με καλή πρόθεση υπόσχεση.

Έτσι χορταίνουμε από υποσχέσεις, ευχόμαστε να πραγματοποιηθούν, αλλά κι αν γίνει και το αντίθετο, δεν θα πάθουμε και σπουδαία πράγματα. Όπως έλεγε και η παλιά παροιμία «ο βρεγμένος, την βροχή δεν την φοβάται».

Έχει αποδειχθεί πως οι υποσχέσεις δίνονται, ως επί το πλείστον για να αθετούνται. Υπόσχεται ο ερωτιδεύς στην νεαρά και μην τον είδατε.

«Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια», δε, κατ’ άλλην παροιμίαν.