“ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΚΙΝΕΖΟΥΣ… ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΦΕΡΟΝΤΑΣ”

της Υβόνης Αραβανή
Δημοτική Σύμβουλος

Διότι πριν ο “δεν με νοιάζει να είμαι αρεστός, αλλά χρήσιμος” λαλήσει για να ξεκαθαρίσει τα των δώρων, βγήκε το poulain του και εγκωμίαζε επαίνους και ευχαριστίες στα… κινέζικα.

Χειραψίες με μακριά “κίτρινα” χέρια για να φτάνουν παντού και κοντά “λευκά” χέρια για να δίνουν. Αλλά επειδή είναι κοντά, φτάνουν μόνο σ’ αυτούς που βρίσκονται κοντά τους.

Η ουσία είναι ότι αυτά δεν λέγονται έτσι για πλάκα, δημοσίως.

Αυτά (και άλλα πολλά) συμβαίνουν στον δοξασμένο (αλλά καθημαγμένο πια) χώρο, των προγόνων μας.

Ανιστόριτοι, μηρυκάζοντας τα φύλλα δάφνης, των τιμητικών στεφάνων, ως άλλοι Κάλχες και Πυθίες, να μαντέψουν το μέλλον τους.

Η Κασσάνδρα, όμως, είναι εκεί, με αλλεπάλληλους χρησμούς αλλά κανείς δεν την πιστεύει.

Κρίσεις απύθμενης εξουσίας, νοιώσατε ωσάν να είναι, αυτός τόπος αμπελοχώραφο σας και το μόνο που σας νοιάζει είναι τι θα φάτε και τι θα πιείτε, μαγειρεύοντας νεοφερμένες συνταγές πλατέτσι με πάπια Πεκίνου.

Μωρέ, οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν δέκα καντάρια δίκαιο, με τις σοφές και συνάμα διδακτικές παροιμίες τους.

“Φοβού τους Σαλαμίνιους και δώρα ΜΗ φέροντας”

Τι να σας πούμε, ήρωές μας…

Μαγαρίσαμε τις θυσίες σας. Ξεχάσαμε τους αγώνες σας. Κιοτέψαμε. Σκαρτέψαμε.

Κινέζικη σοφή παροιμία λέει:
如果他自己无知，也没有什么可以吹嘘祖先的
“Αν ο ίδιος είναι αδαής, δεν υπάρχει τίποτα
να καυχηθεί για τους προγόνους”