Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ
Το σχόλιο της ημέρας 30 Σεπτεμβρίου 2022 fonisalaminas
του Ντίνου Σ. Κουμπάτη
Ζούμε, πράγματι, σε μία κατά τον ποιητή, «όμορφη και παράξενη πατρίδα», όπου προικισμένη από την Φύση και κληρονόμο ενός μέγιστου πολιτισμού, αυτόν των αρχαίων προγόνων μας, θα μπορούσε, -εκτιμώντας αυτά τα κληροδοτικά προσόντα, τα έως άγνωστα για άλλες χώρες του πλανήτη-, να είχε εδραιώσει και εξασφαλίσει πλούτη πνευματικά και υλικά, ασφάλεια και επιβολή σεβασμού, σε εχθρούς και φίλους.
Φαίνεται όμως πως παραλλάσσοντας την αρχαία ημών ρήση «Άλλαι μεν βουλαί Θεού, άλλα δε Άνθρωπος κελεύει», κάτι τέτοιο δεν κατορθώθηκε μέχρι σήμερα. Καθότι, σε αυτόν τον επίγειο παράδεισο, ο οποίος ονομάζεται «Ελλάς», μόνον ο ήλιος και ο κατ’ επίφασιν, πλέον, «καθαρός αέρας ευδοκιμούν. Εσχάτως δε, τείνουν να παύσουν να θάλλουν ακόμη και η ελαία και η πορτοκαλέα.
Αναφερόμενος δε, στα όσα καθημερινώς αντιμετωπίζουμε, εκ των οποίων τα περισσότερα μη ελεγχόμενα, θα μπορούσε κάποιος να σχηματίσει την εικόνα πως η χώρα μας υποφέρει από φτώχεια, εγκληματικότητα, ασυδοσία, και ιδιαίτερα πολλές ελλείψεις, επιβιώνουσα μέσα από απειλές πολέμων και ένα γενικότερο «δεν βαριέσαι» από τους σύγχρονους Έλληνες, για ό,τι συμβαίνει ή πρόκειται να συμβεί.
Είναι δε, αυτοί οι ίδιοι συμπολίτες μας, οι οποίοι διαρκώς παραπονούνται για κακές ενέργειες κάθε Κυβέρνησης, την οποία οι ίδιοι επιλέγουν, αλλά μετά από λίγο δεν τους αρέσει πια, αυτοί οι οποίοι οικτίρουν το κάθε τι, το οποίο συμβαίνει, που όλα τα βρίσκουν λάθος, που παράλληλα οι ίδιοι περιπίπτουν σε επικίνδυνα λάθη, αυτοί, οι οποίοι οι ίδιοι, εν ονόματι του εκμοντερνισμού, εφαρμόζουμε νέες μεθόδους διαβίωσης, νέους τρόπους εξέλιξής μας, για να σταθούμε κατόπιν τρομαγμένοι μπροστά στα εγκλήματα, τα οποίοι οι ίδιοι εμείς προκαλούμε ή ακόμη και διαπράττουμε.
Στην δε προκειμένη περίπτωση, εκπαιδευμένοι καλώς, πλέον, «να βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω», εμείς δεν φταίμε σε κάτι και όλα τα προκαλούν οι άλλοι, όπως δηλαδή οι Κυβερνήσεις, οι κυβερνώντες, οι εξωτερικοί παράγοντες και υποκινητές, οι Ξένες Δυνάμεις, λες κι εμείς δεν έχουμε δικές μας να αντιμετωπίσουμε κάθε κατάσταση.
Μία σύγχρονη Ελλάδα, η οποία συμπεριφέρεται κατά το δοκούν και όπως τύχει, που δίνει τροφή και γίνεται και η ίδια βορά σε εγκληματίες, εκμεταλλευτές, δολοπλόκους, κερδοσκόπους, οι οποίοι και βρίσκουν άπλετο έδαφος δράσης καθώς χολένουν τα μέτρα ασφάλειας και γίνεται όλο και περισσότερο επίφοβη η ασφάλεια η δική μας.
Ωστόσο, καίτοι παραπονιόμαστε, και βρίζουμε, και απειλούμε Θεούς και δαίμονες, η επωδός των σκέψεών μας η ίδια: «Έ, δεν βαριέσαι τώρα… Θα περάσει και αυτό!»
Μια καθημερινότητα, που μας έχει γίνει βίωμα, δηλαδή.
