ΚΑΠΩΣ ΑΛΛΙΩΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Η αλήθεια ήταν, πως κάπως αλλιώς περιμέναμε την εξέλιξη αυτού του κόσμου, -του κόσμου μας. Μετά την πτώση των Μεγάλων Πολιτισμών της Αρχαιότητας και τα βάσανα, κατά το επόμενο μεγάλο διάστημα μέχρι και του τέλους του Μεσαίωνα, τα οποία υπέστησαν οι πληθυσμοί της Γης μας, τους οποίους και αμόρφωτους άφησαν οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες τους, αλλά και τους βασάνισαν, και τους, -εν πολλοίς-, εξολόθρευσαν, και τους στέρησαν πάσες τις ελευθερίες, πιστεύαμε πως γνώσιν λαμβάνοντες οι επιζώντες των εποχών μας, θα διόρθωναν τα κακώς κείμενα και θα προχωρούσαμε στην διαμόρφωση ενός άλλου κόσμου, κάτω από το κράτος της ευημερίας, του πολιτισμού, της ελευθερίας, του σεβασμού προς αλλήλους.

Με το χάραμα της Αναγέννησης, με του Εγκυκλοπαιδιστές και Διαφωτιστές, με το Ουμανιστικό κίνημα, με νέους δρόμους, τους οποίους χάραξαν οι Πολιτείες των Ανθρώπων, εκδίδοντας την Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τους δημιουργούμενους Διεθνείς Οργανισμούς για την στήριξη των δικαιωμάτων αυτών, την πρόοδο της Επιστήμης και την όσο το δυνατόν Επιμόρφωση, επαναπαυθήκαμε στο ότι όλα θα πήγαιναν καλύτερα και κατά τους επόμενους αιώνες τρέφαμε ελπίδες , καθώς δε φαίνεται, και αυταπάτες.

Μία επίπλαστη ευδαιμονία, την οποία αντιμετωπίσαμε εν υπνώσει τα τελευταία χρόνια, αφού διένυσε την τροχιά της, μη στηριζόμενη σε γερά θεμέλια, συτοσυντρίφτηκε και την θέση της έλαβε η απτή και δυσάρεστη έως τραγική, πλέον, πραγματικότητα. Αλλιώς τα περιμέναμε και σε άλλα καταλήξαμε.

Το οικοδόμημα της ευτυχίας, το οποίο πιστεύαμε ότι χτιζόταν πετραδάκι-πετραδάκι, αλλά χωρίς βάσεις, φτάνοντας σε ένα σημείο, διαλύθηκε και τώρα αντιμετωπίζουμε τα σκληρά επίχειρα της αμέλειάς μας να ελέγξουμε το έδαφος και τις βάσεις του οικοδομήματος, όσο υπήρχε ακόμη καιρός.

Φτάσαμε έτσι στην εποχή, όπου κάτω από τον μανδύα του Πολιτισμού, λειτουργούν οι κακές έξεις, οι επιβλαβείς ενέργειες, και η εκ νέου αποκτήνωση του ανθρωπίνου είδους. Πόλεμοι παντού, πενία παντού, διαφθορά, αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή, ένα περιβάλλον ζούγκλας μέσα από τους σύγχρονους τρόπους ζωής, αντί του υπεσχημένου Παραδείσου, και ως περγαμηνές των κακών αυτών, βραβεία Ειρήνης, βραβεία Ανθρωπιάς, βραβεία Πολιτισμού, και άλλα τέτοια υποκριτικά και ανώφελα, στον νεότερο κόσμο, τον κόσμο μας, ο οποίος παραπαίει και αυτοδολοφονείται, διαλυόμενος.