ΑΡΩΓΟΙ ΠΤΩΧΩΝ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Ό,τι, και από όπου και  αν συμβεί στην ενωμένη σαν μία γροθιά Ευρώπη, όλα θα πάνε καλά. Όσο και αν μας καταδικάζει η διακοπή παροχής ενέργειας από την Ρωσία, εμείς, θα ανταπεξέλθουμε, γιατί και μυαλό έχουμε να αντιμετωπίζουμε τα πάντα σαν μία καλή και αρραγής οικογένεια, βιώνοντας κάθε αντιξοότητα, και αισθήματα αλληλεγγύης διαθέτουμε,  και όταν όλοι είμαστε ενωμένοι, -σαν «μιά γροθιά», όπως έλεγαν οι  παλιότεροι-, όλα τα υπερνικούμε, ακόμη και την ανέχεια.

Είμαστε ενωμένοι, τω όντι, έστω κι αν ορισμένες χώρες της ΕΕ, «κλωτσάνε» πότε-πότε, αλλά αυτά συμβαίνουν, -όπως εικάζεται-, ακόμη και στις καλύτερες των οικογενειών. Και το αποδεικνύουμε, γιατί παραμένουμε ενωμένοι, παρά τις διαφορές και τα παράπονά μας, πλην Μεγάλης Βρετανίας, η οποία μας αποχαιρέτησε πρόσφατα, αλλά κι αυτά, επίσης   συμβαίνουν.

Για μία ακόμη φορά, η Κομισιόν μας απέδειξε πως μπορεί να κρατά σταθερά το τιμόνι, παρά το γεγονός ότι όλες οι χώρες της είναι υπερχρεωμένες, όλες, βαδίζουν από το κακό στο χειρότερο ως προς την οικονομία τους, και δεν ξέρουν τι να κάνουν με τους αχαλίνωτους πληθωρισμούς τους.

Τα τρία τελευταία χρόνια μάλιστα, μας απέδειξε πως και «λεφτά υπάρχουν» για την ΕΕ, αφού ξόδεψε τόσα δισεκατομμύρια για την περίθαλψη μας ένεκα του Covid 19, και δισεκατομμύρια επένδυσε ενισχύοντας την αντίσταση της Ουκρανίας κατά της Ρωσίας και θα συνεχίσει να το κάνει, και δεν φοβήθηκε την διακοπή προμήθειας ενέργειας από την Ρωσία, και κάνει το παν για να ενισχύσει τα ευρωπαϊκά νοικοκυριά προκειμένου να ανταπεξέλθουν οικονομικά και να μην πεινάσουν οι ευρωπαίοι πολίτες.

Στο ίδιο μήκος κύματος και η Ελλάδα, η οποία μάλιστα εθέσπισε και «το καλάθι της νοικοκυράς», έξυπνη ιδέα του Υπουργείου Ανάπτυξης, προκειμένου να μην λείψει η βασική διατροφή στους φτωχούς Έλληνες. Στο δε καλάθι αυτό, εικονικά χώρεσαν πέρα από το λάδι, το γάλα, τα κατεψυγμένα και συσκευασμένα, και μερικά σαμπουάν και σαπούνια.

Ευγνώμονες και γι’ αυτήν την καλοπροαίρετη και φιλάνθρωπη κίνηση της Κυβέρνησής μας, η οποία παρεμβαίνει πάντα κατά την κατάλληλη στιγμή για να ενισχύσει την αντιμετώπιση των δυσκολιών μας.

Το θέμα όμως κολλάει κάπου αλλού, εκεί όπου δεν συμφωνούν και με ιδιαίτερη αγαλλίαση οι βιομήχανοι, οι μεταπράτες και οι πωλητές, καθώς δεν θα τους δίνεται πλέον η ευκαιρία της ανατίμησης των προϊόντων τους, τα οποία, για να κατασκευασθούν, ακολουθούν τις διακυμάνσεις του πληθωρισμού.

Επίσης, κάτι, σχεδόν ασήμαντο, -αλλά πρέπει να αναφερθεί-, είναι το αν οι φτωχοί έχουν μόνο ανάγκη από μακαρόνια νούμερο 6, ρύζι τύπου «καρολίνα», καφέ και ζάχαρη.

Και τί έγινε αλήθεια, με εκείνη τη φασολάδα, η οποία τω πάλαι ποτέ «έτρεφε όλη την Ελλάδα» και εθεωρείτο «το εθνικό μας φαγητό και έδεσμα του φτωχού Έλληνα»,; Πώς ξεχάστηκαν και την άφησαν απ’ έξω;