ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Ο αιώνας μας, αυτός ο αιώνας, τον οποίον διανύουμε, πέπρωται να είναι και ο πλέον σημαντικός για την επίγεια Ανθρωπότητα. Όχι για εκείνη, η οποία ξεκίνησε «κολασμένη» από τον Παράδεισο, αλλά για αυτήν, η οποία είχε υποσχεθεί να ανανήψει  του αμαρτήματός της και να τελειοποιηθεί πνευματικά και ηθικά, προκειμένου να επιστρέψει εκ νέου και τελεσιδίκως σε αυτόν.

Όμως, ως εκ των πραγμάτων και γεγονότων διαφαίνεται, η υπόσχεση ήταν έωλη και από την πρώτη στιγμή της εξορίας του, ο Άνθρωπος, αποξεχάστηκε και προτίμησε να ακολουθεί τον δρόμο της υποκρισίας, εκατέρωθεν του οποίου, έχτισε τον κόσμο του, ένα κόσμο χωρίς σταθερά θεμέλια ηθικών αξιών.

Οι παράπλευροι δίοδοι, τις οποίες άφησε, -αρχικά για διεξόδους ανάσας-, σύντομα έγιναν καταφύγια και παρασκευαστήρια κάθε κακού, το οποίο θα μπορούσε να επιβαρύνει την πορεία του προς το φως και την λύτρωση.

Φρικώδης η πορεία μας, μέσα από πολέμους, φτώχια, υποταγής του συνόλου στην μονάδα, εξοντώσεις, καταστροφές εν ονόματι και στον βωμό της ύλης και του χρήματος, ένας διαρκής «Μεσαίωνας», με παραλλαγές όψεων για να φαίνεται πως κάτι αλλάζει, όμως και αν αυτό ενίοτε συμβαίνει, βαίνει προς το χειρότερο.

Φτάσαμε και στην πλήρη εξέλιξη, όπου η Επιστήμη και η Τεχνολογία, πιστεύουν πως βρίσκονται στο απόγειό τους και επικυριαρχούν, αλλά συχνά αντί να βελτιώνουν, καταστρέφουν.

Αναλογιζόμενοι τα όσα συμβαίνουν στους καιρούς μας, πολέμους, καταστροφές, καταδυναστεύσεις και τόσα άλλα κακά, -εν μέσω των οποίων απαλείφονται τα ηθικά πρότυπα, αχρηστεύονται οι ταυτότητες των εθνών, επιβάλλεται η κατάργηση των εθίμων, ολοκληρώνεται η αθλιοποίηση των γλωσσών, επιδιώκεται η αποστεοποίηση του Πνεύματος, κυριαρχεί η επιβολή των «προκάτ»  αποφάσεων-, η σοφή ρήση του Ηράκλειτου «τα πάντα ρει και ουδέν μένει», βρίσκει την πλήρη έννοια και επεξήγησή της, καθώς η Ανθρωπότητα, όπως την υποσχεθήκαμε, -εκδιωκόμενοι του Κήπου της Εδέμ-, έχασε το δρόμο της και οδεύει προς το ρευστόν της ύπαρξής της.