ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Στην Ελλάδα, υπάρχει ένας άγραφος νόμος σιωπής,τον οποίον ακολουθούν οι πολίτες, και ο οποίος αφού φουσκώσει και ξεχειλώσει, δίνει την θέση του στην γενική  αποκάλυψη και την διαμαρτυρία.

Μετά το «Me too», για παράδειγμα, όπου μία έκανε την αρχή και πάμπολλες ακολούθησαν με σχετικές αποκαλύψεις και ζήτησαν να επιβληθούν τιμωρίες για την κακοποίησή τους και ξεθύμαναν, ακολουθεί τώρα μία έξαρση σχετικά με την αποπλάνηση ανηλίκων έως και σεξουαλική εκμετάλλευσή τους.

Η προηγούμενη υπόθεση σιγά-σιγά ξεθώριασε, ενώ είναι βέβαιον ότι και η δεύτερη θα ακολουθήσει την ίδια εξέλιξη, και οποιαδήποτε τρίτη, ή τέταρτη, είτε χιλιοστή, την ίδια τύχη θα έχουν, γιατί εμείς οι άνθρωποι ξεχνάμε εύκολα και σπάνια τιμωρούμε.

Επί του προκειμένου δε, ακόμη και τα «μπούλινγκ», για τα οποία τόσο είχαμε αγανακτήσει, σαν άρχισε να γίνεται λόγος γι’ αυτά είχαμε επαναστατήσει και είχαμε ζητήσει να ληφθούν μέρα, σήμερα αφήνουμε το γεγονός να υφίσταται, έτσι αδιάφορα.

Έρχονται συνεχώς πολλά γεγονότα, τα οποία υποβαθμίζουν την κοινωνία των ανθρώπων, μία κοινωνία η οποία πράττει πολλά, επαναστατεί για λίγα, και αδιαφορεί, τελικώς, για τα πάντα, μετά από σχετικό «τζερτζελέ» τον οποίο κατά διαστήματα και κατά περίπτωση πραγματοποιεί. Κ

Βεβαίως και δεν μιλάω για την Ελλάδα και μόνο, η οποία άλλωστε «μιμιτίζει», αλλά για όλον τον κόσμο, ο οποίος καθημερινώς βρίθει ειδεχθών  και απεχθών εγκλημάτων ενάντια στην ίδια την δομή της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει, και την οποία καθιστά όλο και πιο ανήθικη, όλο και πλέον εγκληματική.

Προχθές, γυναίκα στη Γαλλία, κατέσφαξε ένα δωδεκάχρονο κοριτσάκι, και τεμαχισμένο το κορμάκι του, το έκλεισε σε βαλίτσα και το περιέφερε ανενδοίαστα στους δρόμους.

Δικαστήριο στο Βιετνάμ καταδίκασε σε θάνατο έναν άνδρα για τη σοκαριστική δολοφονία της τρίχρονης κόρης της ερωμένης του, τρυπώντας το κεφάλι του παιδιού με εννέα καρφιά.

Στη χώρα μας, συγκλονίζει η περίπτωση της δωδεκάχρονης που αναγκάστηκε να εκπορνεύεται.

Ας μην αναφέρουμε άλλα. Δυστυχώς, οι νόμοι στις σύγχρονες κοινωνίες, γίνονται όλο και ελαστικότεροι, και έτσι ο καθένας σχεδόν, μπορεί να τους ερμηνεύει και να τους εκτελεί όπως θέλει, αφού πλέον αδιάφοροι και δεν υπάρχουν πια ούτε Μωϋσής, ούτε Χαμουραμπί.