ΜΙΑ ΔΥΣΤΥΧΙΑ Η ΖΩΗ ΜΑΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Ο κόσμος αυτός, στον οποίον ακόμη επιβιώνουμε, αν το δούμε στα σοβαρά, μάλλον δεν μας άξιζε, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.

Κάθε ημέρα ακούμε, διαβάζουμε, μαθαίνουμε για πολιτικά σκάνδαλα, για πολέμους που «ανάβουν» παντού στον πλανήτη, θανατηφόρες επιδημίες, για κερδοσκοπίες, για θανάτους από μήνα και μολύνσεις παντός είδους στις υποανάπτυκτες χώρες και στις αναπτυσσόμενες ή ανεπτυγμένες για φτώχια από την μιά, και για παράνομο πλούτο από την άλλη.

Εγκλήματα ατομικά, γενικότερα από σύνολο ανθρώπων, ομάδες παρανόμων, εγκλήματα ακόμη και από τους ίδιους κατά των ιδίων με αυτοχειριασμούς από απελπισία, από ανέχεια, από συντριβή της προσωπικότητας του ατόμου, σε ένα κόσμο, ο οποίος πλέον διακατέχεται από αδιαφορία για τον διπλανό και τον πάρα-πέρα, για τον κάθε άνθρωπο και συνάνθρωπο, για την ίδια την Ανθρωπότητα.

Καταστροφές ολόγυρά μας, από σεισμούς, εμπρησμούς, μόλυνση της ατμόσφαιρας, εξέλιξη της Επιστήμης, η οποία δίπλα στις ζωηφόρες ανακαλύψεις της, ασχολείται και με το «κακό» και μέσω πολέμων, μόλυνσης, μετάλλαξης των φυσικών προϊόντων διατροφής  και άλλων τινών αποδεκατίζει όσους την εμπιστεύονται.

Διάχυτη παντού και η μετάλλαξη του ίδιου του Ανθρώπου, παραδομένου στην απληστία, την ασυδοσία, την τρυφηλή ζωή, την ανηθικότητα, την  εκμετάλλευση ψυχών τε και σωμάτων, την καταστροφή της Φύσης, της απληστίας, της απάρνησης των ηθών και των Νόμων κατέρχεται στα έσχατα της ανθρώπινης υπόστασης.

Η θρησκεία, η πατρίδα, η οικογένεια, η γλώσσα, ο πολιτισμός, ο αλτρουϊσμός, η αλληλεγγύη, η φιλία, η συντροφικότητα, η παιδεία, ο σεβασμός, και τόσα άλλα ακόμη, πλέον λέξεις κενές αισθημάτων και κουφές έννοιες.