ΛΟΓΗΣ – ΛΟΓΗΣ ΠΟΛΕΜΟΙ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Ένας πόλεμος, πλέον, οι καιροί μας. Πόλεμος με πολλά παρακλάδια που απλώνονται σαν κεφάλια Λερναίας Ύδρας, αιωνόβια, αθάνατα και άκρως καταστροφικά.

Πόλεμοι επίγειοι, από αέρος και μέσα στις θάλασσες, πόλεμοι στα σύνορα των χωρών, αλλά και μέσα στις πόλεις, και στα χωριά, πόλεμοι κατακτητικοί ή απελευθερωτικοί, εθνικοί, διεθνείς και εμφύλιοι, πόλεμοι για ό,τι είναι δυνατόν να καταστρέψει την Ανθρωπότητα και να ωφελήσει μόνο αιμοχαρείς, οι οποίοι προσπαθούν να επωφεληθούν από την καταστροφή των άλλων.

Από γενέσεως κόσμου, ακόμη και τα ζώα, και τα πτηνά και τα μικρόβια πολεμούσαν ανέκαθεν, έχουμε οικογενειακούς, πολιτικούς, επαναστατικούς, κατασταλτικούς, πολέμους μεταξύ αδελφών, φίλων, φατριών συμμοριών, συμφερόντων, διεκδικήσεων, εκδικητικούς,  οι οποίοι ξεκινούν από λέξεις, φτάνουν στα χέρια, τις πέτρες, τα τσεκούρια, τα μαχαίρια, τα όπλα, και μέσα από όλα αυτά και πολλά άλλα, και αυτό το αβυσσαλέο, γεμάτο πάθος μένος, επιδίδονται με φρενίτιδα σε νέες ανακαλύψεις υπερ-συγχρόνων όπλων που μπορούν ακόμη και με μία τραγική κίνηση κάποιου παράφρονα, ή καλά μελετημένου καταστροφέας να σβήσουν άπαξ δια παντός την ζωή από τον πλανήτη.

Κι ύστερα; Τί θα απομείνει; Ποιός και για ποιούς, αφού δεν θα υπάρχει κανείς εν ζωή, θα απολαύσει αυτά, τα οποία λυσσωδώς κατέστρεψαν;

Θαρρώ, πως στις ημέρες μας, με όλα όσα βλέπουμε και αισθανόμαστε γύρω μας, βρισκόμαστε πλέον στην αιχμή της αποκορύφωσης της ανθρώπινης καταστροφής, από εμάς τους ίδιους, οι οποίοι ακόμη και αντιλαμβανόμενοι απολύτως τον μέγα κίνδυνο, περί άλλων τυρβάζουμε και με κάθε τρόπο επιχειρούμε να ενοχοποιούμε τους άλλους, ενώ όλοι μαζί, άλλος λιγότερο και άλλος πολύ, είμαστε υπαίτιοι και υπόλογοι για την απερισκεψία μας, η οποία μας κατατάσσει στα πλέον απερίσκεπτα, άνοα και καταστροφικά όντα του σύμπαντος κόσμου.