ΠΟΥ ΧΡΩΣΤΑΜΕ, ΑΛΗΘΕΙΑ;

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Ένα, ιδιαίτερα βασανιστικό για εμένα, ερώτημα, είναι το «πού αυτός ο έρημος ο πλανήτης μας, χρωστάει σε χρήμα, τα μαλλιά της κεφαλής του».

Μιλάω σοβαρά, καθώς πρόκειται για ένα αίνιγμα, το οποίο έχει τεθεί στην αντίληψή μου εδώ και πολλά χρόνια, επί του οποίου δεν μπορώ να βρω λύση, αλλά και κανείς από όσους έχω διακαώς ρωτήσει, δεν μπορεί να μου δώσει απάντηση.

Διάβασα πάλι σε πρωτοσέλιδο εφημερίδας, εχθές Κυριακή, πως το παγκόσμιο χρέος μας, ανέρχεται αισίως στα διακόσια τριάντα πέντε τρισεκατομμύρια δολάρια. «Καλά να είμαστε, να έχουμε την υγεία μας, και ας χρωστάμε, αφού δεν μας τα ζητούν», θα μου πείτε.

Έτσι λέει πάντα ο λαός και συμφωνώ, αλλά η απορία μου δεν λύνεται. Γιατί όλοι εμείς, τα κράτη, ήτοι ο σύμπας κόσμος, χρωστάμε κάπου, και θα πρέπει βρε αδελφέ να ξέρουμε και σε ποιόν, από ποιόν δανειζόμαστε, σε ποιόν οφείλουμε και ποιός μας ανέχεται και δεν μας απαιτεί την εξόφληση.

Να επαναπαυθώ στο ότι τα χρεωστούμενα δεν είναι άμεσα απαιτητά και ότι θα συνεχίσουμε να δανειζόμαστε, ως τεκμαίρεται εκ του ότι δεν μας τα ζητάνε πίσω, και το χρέος όλο και πιο ψηλά ανεβαίνει;

Μία λύση είναι και αυτή και πάλι καλά που εμείς, οι χρεοφειλέτες, όλο και την βγάζουμε καλά, μέχρι να περάσει η οικονομική κρίση, η οποία μας μαστίζει.

Αλλά και στην χώρα μας, όπου ο πληθωρισμός και η ακρίβεια ανταγωνίζονται διαγράφοντας τρελές κούρσες, ό,τι είναι δυνατόν γίνεται και οι γιορτές μας εφέτος θα περάσουν όσο ευχάριστα γίνεται, καθώς και βοηθήματα από την Κυβέρνηση θα έχουμε, και καλάθια νοικοκυριού και Άη-Βασίλη υπάρχουν, και δωρο-επιταγές εκπονούνται, και αύξηση σε μισθούς και συντάξεις θα δούμε με την νέα χρονιά, και όσο πενιχρά και αν είναι αυτά τα δώρα, όλο και κάποιες ελπίδες μας γενούν.

Πού θα πάει; Θα γυρίσει ο τροχός, θα γελάσει κι ο φτωχός, -όπως λένε-, θα αποπληρώσουμε κάποτε το χρέος μας στον αόρατο δανειστή και θάρθουν και μέρες καλύτερες για όλους μας.