Ο ΑΡΧΕΓΟΝΟΣ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΥ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟΥ….

Τα αστρονομικά φαινόμενα είναι άξια παρατηρήσεως, για αυτό και οι πρόγονοι μας είχαν επικεντρωθεί σ’ αυτά από το απώτατο παρελθόν, γιατί από την κίνηση των άστρων και τη συμπεριφορά των πλανητών, αποκαλύπτεται η τάξη του κόσμου και η συγχορδία των νόμων που αρμονικά διέπουν το σύμπαν. Τη νύκτα απο 21 προς 22 Δεκεμβρίου, συντελείται ένα σημαντικό φυσικό φαινόμενο με τεράστια σημασία: Συμβαίνει να είναι αυτή η μεγαλύτερη σε διάρκεια νύκτα του έτους και από το σημείο αυτό και έπειτα, η διάρκεια της ημέρας αρχίζει σταδιακά να μεγαλώνει σε βάρος της σκοτεινιας. Αυτό το αξιοσημείωτο φυσικό φαινόμενο, οι αρχαίοι πρόγονοι μας το περιέβαλαν με μια Φυσική Εορτή, αποκαλώντας το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, γιατί ο ήλιος στέκεται, σταματά την κίνηση του στο ουράνιο στερέωμα και πλέον αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Συνάμα με τη φυσική αυτή μεταβολή, οι αρχαίοι φιλόσοφοι και μύστες, στο γεγονός αυτό, προσέδωσαν και μια συμβολική σημασία, αλληγορωντας την Κατίσχυση, την επικράτηση του Φωτός επί του Σκότους με ο.τι αυτό το συμβάν συμβολίζει, σε πνευματικό αλλά και μεταφυσικό επίπεδο.

Στο σημαδιακό ορόσημο του Χειμερινού Ηλιοστασίου, οι αρχαίοι μύστες τοποθέτησαν τη γέννηση θεοσταλτων μορφών μέσα από παρθενογένεση: Είναι η περίοδος κατά την οποία ο Βακχος-Διονυσις Λικνξτης, ο Πατριός Ηρακλής, ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων, αλλά και αυτός ακόμη ο Ηλιος-Απολλων, έρχονται σε βιολογική εκδήλωση, διαχέοντας την ελπίδα στον γήινο κόσμο….Είναι η περίοδος του Δωδεκαημέρου, κατά την οποία οι αρνητικές δτοιχειακες δυνάμεις, οι καλικάντζαροι, σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες, πριονίζουν τον κορμό από το κοσμικό δέντρο, το Δένδρο της Ζωής, αλλά με την παρέλευση του και την ενδυνάμωση του Φωτός, αποτυγχάνουν και χάνονται στα τάρταρα της γης, ενώ το δέντρο, ο κοσμικός άξονας, επουλώνει τις πληγές του και εκ νέου ενδυναμώνεται….Είναι η εποχή όπου ο Απόλλων Υπερβορειος, μεταβαινει με το άρμα του με τους γρύπες στον Βορρά, για να επιστρέψει στο δελφίνι λίκνο του την περίοδο της Ανοίξεως, όποτε και κομμιχονται και τα μήλα των Εσπερίδων, μια μεγάλη αλληγορία της φυλετικής και πολιτισμικής σχέσεως των Ελλήνων Δωριέων προς τους Βόρειους λαούς…Πρόκειται για μια μεγαλειώδη γιορτή του Φωτός και της φυσιολατρικης μυσταγωγιας, για αυτό και στολίζεται το ελατινο δέντρο, αναπαριστώντας το δέντρο της ζωής, με μπάλες και άλλα στολίδια, συμβολίζοντας τους πλανήτες που κοσμούν και συνθέτουν το συμπαντικό γίγνεσθαι… Οι αρχαίοι πρόγονοι μας τηρούσαν το έθιμο αυτό, ανάβοντας πυρές στις κορφές του ων βουνών η στα ξέφωτα των δασών και επίσης τηρώντας το έθιμο της Ειρεσιωνης… Στολίζοντας τα κατώφλια των σπιτιών με κλαδιά ελιάς, στα οποία έδεναν κομμάτια από μαλλί ζώων η κορδέλες, δεικνυοντας ότι συμπασα η Δημιουργία είναι ένα αδιαίρετο όλο….Αυτή ακριβώς την ημερομηνια-οροσημο, επέλεξε μεταγενέστερα και ο χριστιανικός κόσμος, προκειμένου να εορτάσει τη γέννηση του Ηλιου-Χριστου, αλληγορωντας ιδιότητες παρά αποδίδοντας ένα φυσικό συμβάν, καθώς ο Ιησούς γεννήθηκε κατά την Άνοιξη…. Το σπήλαιο/λίκνο όπου γεννιέται ο Διόνυσος, αλλά και ο Δίας στο Δικταίο Άνδρο, μετατρέπεται σε φάτνη, αλληγορωντας και πάλι το λίκνο, την εστία όπου εκδηλώνεται η ζωή…. Μην ξεχνάμε τι γεγονός ότι τα Χριστούγεννα για 3 και πλέον αιώνες μετά τη γέννηση του Χριστού δεν εορτάζονταν. Καθιερώθηκαν ως γιορτή που ταυτίστηκε με εκείνη του Ηλιοστασίου, κατά τον 4ο μ.Χ. αιώνα από τον Πάπα της Ρώμης Ιούλιο Α και έκτοτε γιορτάζονταν στις 25 Δεκεμβρίου, ενσωματώνοντας πολλά εθιμα-καταλοιπα αρχαίων παραδόσεων…Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο εν κατακλείδι, αποτελεί μέγιστης σημασίας εορτή φυσικής και πνευματικής σνατασεως, δεν συνιστά ένα κοσμικό “πανηγύρι” γευσιγνωστικης κραιπσλης, ακατασχετων αγορών και ανεμελιάς, όπως συμβαίνει ολοένα και περισσότερο στον δυτικό κόσμο του τυπολατρικους φαίνεσθαι, ο οποίος έχει αποιεροποιησει τα πάντα, έχει μετατρέψει τις πνευματικές αξίες σε “αξίες” αγοράς, έχοντας κυριαρχήσει η επίφαση έναντι του ουσιαστικού Είναι…

Τα δώρα που έφερνε ο Απόλλων με το άρμα του στους ανθρώπους, αντικαταστάθηκαν από τον Αή Βασιλη με το έλκηθρο του, η Ειρεσιώνη και οι ευχές και οι ύμνοι υπέρ της ευφορίας και της γονιμότητας της γης έγιναν κάλαντα και στολισμός Δέντρου, η προσφορά ψωμιων στα Θαργυλια προς τους πατρωους Θεούς μετατράπηκε σε κοπή βασιλόπιτας κλπ.Οποια εκδοχή και εάν υιοθετήσουμε, το βέβαιο είναι πως πρόκειται για μια προαιώνια νίκη του Φωτός επί του Σκότους, τόσο σε φυσικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο, με ο.τι αυτή ως συμβολική περικλείει. Το έρεβος υποχωρεί και η ελπίδα και η λάμψη γεννιούνται πάλι στην ανθρωπότητα. Είθε το Απολλωνειο Φως να μας φωτίζει αεναως και να μας καθοδηγεί, ώστε να πορευόμαστε στην ατραπό του Καθήκοντος που έχουν ιχνηλατήσει οι ευκλεεις πρόγονοι μας… Γιατί η Αρχαία Ψυχή, ζει μέσα μας, αθέλητα κρυμμένη…

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ