Χριστούγεννα
ΕΛΛΑΔΑΚΟΙΝΩΝΙΑ 25 Δεκεμβρίου 2022 fonisalaminas
της Νίνας Κασιμάτη
Ίσως είναι η πιο αγαπημένη μου λέξη από φιλολογικής-καλολογικής απόψεως κι ως ηχόχρωμα ομοιάζει σε ζεστό κόκκινο βελούδο. Αλλά κι ίσως γιατί ως παιδί είχα την αγαθή τύχη να έχω μια οικογένεια μεγάλη, σύμπασα με μπαμπά, μαμά, παππούδες γιαγιάδες, θείους θείες, κουνιάδες, συνυφάδες, μπατζανάκια, από το Κερατσίνι, το Πέραμα, τον Κορυδαλλό, από το χωριό, από τον Πόντο, από την Αμερική, την Ελβετία, την Αφρική, αδελφάκια, ξαδελφάκια κι έχει ο θεός!
Μια παρέα τριών γενεών δηλαδή, ως εκ τούτου πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, με εμπειρίες και άπειρες συζητήσεις που έκαναν τον κόσμο να μοιάζει με πολύχρωμο και πολύσχημο καλειδοσκόπιο. Δοτική, που μας χόρταινε όλους αγκαλιές, φιλιά, γέλια, ένα καινούριο ρούχο κι ένα καινούριο παιχνίδι, έναν δίσκο, βιβλία όσα θέλαμε, σινεμά, θέατρο και τις Κυριακές Καραϊσκάκη, λούνα παρκ ή πατινάζ…
Ούτε πλούτος ούτε αφθονία, θα έλεγα μια προκοπή, Oικο-νομία, με την πρώτη γενεά να φουρνίζει ψωμί από τις 3 το πρωί, να επισκευάζει πλοία στη Ζώνη ή να κάνει νυχτοκάματο στον Παπαστράτο και με τη δεύτερη να έχει τελειώσει λύκειο ή πανεπιστήμιο και να εργάζονται όλοι, με ό,τι καλό αυτό συνεπάγεται για τη σχετική αυτονομία τους στην εποχή εκείνη. Ίσως βέβαια να «φάγανε τα νιάτα τους σε γάμους και βαφτίσια», που λέει κι η Νικολακοπούλου στο τραγούδι «το Σύστημα» και επιβεβαιώνει η μαμά μου. Όμως όλο αυτό το σκηνικό μοιάζει με παράδεισο για τα παιδάκια του έργου, την τρίτη γενιά, που ενηλικιώνεται από τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 και μετά και, αν και η πιο μορφωμένη, σήμερα ζει την επισφάλεια, το ελαστικό ωράριο, την ανεργία και τη μετανάστευση, τη μοναξιά και την απόγνωση.
Που είναι η πρώτη γενιά μετά τον πόλεμο που ζει χειρότερα από τους γονείς της. Και ακολουθούν τα παιδιά της, αλλά όχι μοιραία. Τα πάντα είναι στο χέρι μας και στη σύναξή μας! Κεντρική αναφορά όλων των ανωτέρω, και αφορμή αυτού του ενιαύσιου ποστ, το στρωμένο τραπέζι των γιορτών, όπου μετά το φαγητό έμεναν όλοι «να παίζουν με το αλάτι», όπως πάλι λέει η Νικολακοπούλου.
Μέχρι που το ξαναστρώναμε το βράδυ και πάλι από την αρχή. «Ξέρω τ’ όνομά σου, την εικόνα σου και πάλι από την αρχή», Χριστούγεννα.
Νίνα Κασιμα΄τη
