Είναι το ψεύτικο, το νέο ιδανικό?

Στην κοινωνία μας η ιδέα του τέλειου και του εξιδανικευμένου ανέκαθεν κυριαρχούσε υποσυνείδητα στο μυαλό μας στο πλαίσιο μιας ευτυχισμένης ζωής χωρίς τον πόνο, τη θλίψη και τα προβλήματα της καθημερινότητας.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι προγραμματισμένος και σχεδιασμένος ώστε να ερεθίζεται από το <<ωραίο>> και το <<ελκυστικό>>. Είτε πρόκειται για ένα εμφανίσιμο άτομο, ένα ειδυλλιακό τοπίο, ένα λαχταριστό φαγητό, το ευχάριστο ερέθισμα είναι πάντοτε το ίδιο για το ανθρώπινο μυαλό, το οποίο εστιάζει στην εικόνα που αντικρίζει και την ”αποθηκεύει” ως πρότυπο.

Η τηλεόραση υπήρξε το πρώτο μέσο προβολής μιας ”τέλειας” ζωής μέσα από τις διαφημίσεις, τις πρωϊνές ψυχαγωγικές εκπομπές και πληθώρα προγραμμάτων, τα οποία παρουσιάζουν εικόνες-πρότυπα. Η εμφάνιση του Instagram στο διαδίκτυο άλλαξε ριζικά τις ζωές όλων μας όσον αφορά αυτό το φαινόμενο, καθώς η πλατφόρμα σχεδιάστηκε αποκλειστικά για κοινοποίηση φωτογραφιών και μετέπειτα βίντεο που υποθετικά προσομοιάζουν και αντικατοπτρίζουν την καθημερινή ζωή των χρηστών. Η δυνατότητα αυτή από τη μία πλευρά έφερε τους ανθρώπους πιο κοντά, δίνοντας τους την πρόσβαση στην ιδιωτική ζωή των ”φίλων” τους, από την άλλη πλευρά όμως ξύπνησε το ένστικτο της τελειομανίας και του ανταγωνισμού μεταξύ τους. Η ανάγκη προβολής του ιδανικού στις ζωές μας έγινε κανόνας, αλλάζοντας ριζικά την καθημερινότητα, τις συνήθειες τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό και την εικόνα μας.

Τι συμβαίνει όμως όταν το ”τέλειο” δεν μπορεί να επιτευχθεί ποτέ;

Το τέλειο από το ψεύτικο βρίσκονται μεταξύ τους σε απόσταση αναπνοής με πολλούς ανθρώπους να υποκύπτουν στον πειρασμό του να προβάλλουν την ”τέλεια ζωή”, τροποποιώντας σχεδόν πάντα τις εικόνες που κοινοποιούν, επιλέγοντας να δείχνουν μόνο την φαινομενικά όμορφη και θετική πλευρά της καθημερινότητας τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι χρήστες κοινοποιούν ψεύτικες εικόνες, παραποιημένες, σχεδιασμένες με σκοπό να προβάλλουν μόνο την ευτυχία και το ”κοιτάξτε με, εγώ τα κατάφερα” που απασχολεί τόσο την κοινωνία μας. Ο τρόπος αυτός σκέψης έχει προωθήσει την σύγκριση και τον ανταγωνισμό μεταξύ των ανθρώπων προκαλώντας εξαιρετικά δυσάρεστα συναισθήματα τόσο για αυτόν που κοινοποιεί το υλικό τόσο και για τους αποδέκτες. Για αυτόν που μοιράζεται το περιεχόμενο της ζωής του δημιουργείται άγχος και φόβοι για το πόσο θα αρέσουν οι αναρτήσεις του, αν είναι αρκετά όμορφες και μοναδικές. Για τον ακόλουθο που βλέπει τις εικόνες αυτές είναι εξίσου δυσάρεστο πολλές φορές διότι αυτόματα συγκρίνει τον εαυτό του και τη δική του ζωή με την εικόνα που βλέπει. Πώς γίνεται λοιπόν κάτι τόσο ”τέλειο” να φέρνει τόση δυστυχία; Αυτό το ερώτημα θα πρέπει να απαντήσουμε όλοι μας, πρώτα στον ίδιο μας τον εαυτό.

csii.gr