Déjà vu…

της Υβόνης Αραβανή

Με αφορμή την κοπή βασιλόπιτας στην κοινότητα Σεληνίων και κάποια πράγματα και θέσεις που άκουσα, προβληματίστηκα τα μάλα.

Την ώρα που ο Κοινοτάρχης, χαιρέτισε τους παρευρισκόμενους και μάλιστα, όπως είπε, χάρηκε ιδιαίτερα που είδε κοινοτικούς συμβούλους της μείζονος αντιπολίτευσης και εδώ και καιρό, προσχωρούντες στην συμπολίτευση, διότι είχε πολύ καιρό να τους δει.

Τότε λοιπόν, ακούστηκε μία φωνή να λέει “εσείς μας διώξατε”. Δεν γνωρίζω τα πραγματικά αίτια, ούτε έχω διάθεση να υπερασπιστώ κανέναν αλλά δεν μπορώ να ρωτήσω.

Που πας ρε κοπελιά;

Αποφασίζεις να ασχοληθείτε με τα κοινά, γίνεσαι μέλος ενός συνδυασμού και κατεβαίνεις στις εκλογές. Καλά ως εδώ. Ζητάς την ψήφο του πολίτη, να τον αντιπροσωπεύσεις και αν τύχει να μη “σε θέλει” κάποιος, φεύγεις;

Και καλά να πας σπίτι σου, γιατί ανακάλυψες ότι δεν έχεις την δυναμική που απαιτεί η πολιτική. Αυτό λέγεται αναγνώριση δυνατοτήτων και είναι τίμιο.

Πας λοιπόν, παραδίπλα που “σε θέλουν” για ευνόητους λόγους, και φέρνεις την εμπιστοσύνη των πολιτών στα μέτρα σου. Δεν ήξερες ότι η πολιτική θέλει δύναμη και κότσια. Δεν ήξερες ότι είναι ευθύνη και υποχρέωση που ανέλαβες και την πέταξες “στα σκουπίδια”.

Ιδιαίτερα όταν βρεθείς σε αντιπολιτευτική θέση εκεί θέλει διεκδίκηση, αγώνα, θέλει στομάχι να αντέχει διότι θα κρίνεις και θα κρίνεσαι καθημερινά.

Και μετά από όλα αυτά, δεν έμαθες ότι απλά ΔΕΝ μπορείς. Έρχεσαι πάλι να ζητήσεις την ψήφο του πολίτη, για ανάληψη θέσης ευθύνης που δεν είσαι σε θέση να ανταποκριθείς αν τύχει και πάλι να μη σε “θέλουν”.

Κλείνοντας κοπελιά, θα σου πω και κάτι άλλο που δεν έχεις.

Πολιτικό ένστικτο, διότι αν δεν πας με τον επόμενο δήμαρχο, στην επόμενη κοπή πίτας, θα έχουμε déjà vu (ντεζαβού).