ΠΟΣΟ «ΚΡΑΤΕΙ» Ο ΕΡΩΤΑΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Αυτοί, λοιπόν, οι επιστήμονες που όλα τα ψάχνουν και όλα τα ανακαλύπτουν, προέβησαν σε μία ακόμη «περί έρωτος» έρευνα και έβγαλαν φρέσκα-φρέσκα συμπεράσματα, σύμφωνα με τα οποία ο «έρως» δεν είναι  αιώνιος και μάλλον λάθος μέγα διαπράττουμε όταν επιμένουμε, -εμείς οι κοινοί θνητοί-, πως πεθαίνει μαζί μας, ίσως δε και να μας ακολουθεί στην απόλυτη αιωνιότητα.

Για να ξέρετε λοιπόν, ο πραγματικός έρωτας, ή τουλάχιστον αυτός, τον οποίον εμείς θεωρούμε ως πραγματικό, εκπνέει μέσα στους πρώτους έξι μήνες, και ούτε καν προλαβαίνουμε να του κάνουμε «γενέθλια».

Οι έγκριτοι επιστήμονες, λοιπόν, ανακάλυψαν πως ό,τι εμείς αντιλαμβανόμαστε ως έκφραση ψυχής, δεν είναι παρά μία εγκεφαλική εμμονή, στην οποία κολλάμε, ευτυχώς όμως για περίπου διακόσιες ημέρες και μετά βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς.

Ολοκληρώνοντας, ωστόσο, την έρευνά τους, διαπιστώνουν πως: «Η δεύτερη φάση, η οποία λέγεται ότι διαρκεί από περίπου έξι μήνες έως τέσσερα χρόνια, αναφέρεται ως “παθιασμένη αγάπη.  Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου το πάθος διατηρείται αλλά η δέσμευση και η οικειότητα αυξάνονται. Η παθιασμένη αγάπη δίνει τη θέση της στη συντροφική αγάπη, το πάθος υποχωρεί και η δέσμευση και η οικειότητα φτάνουν στο απόγειό τους», λέει η μελέτη.

«Αν και σε μεγάλο βαθμό αλληλοεπικαλύπτονται, στο κάθε στάδιο αναδύεται πιο έντονα ένα διαφορετικό σύνολο ορμονών: Η τεστοστερόνη και τα οιστρογόνα καθοδηγούν τη λαγνεία, η ντοπαμίνη, η νορεπινεφρίνη και η σεροτονίνη δημιουργούν έλξη και η ωκυτοκίνη και η βαζοπρεσίνη μεσολαβούν στην προσκόλληση». –λένε οι επιστήμονες

Στο τελευταίο αυτό στάδιο, δηλαδή ο δεσμός, μας γίνεται συνήθεια, έμμονη ιδέα, και αν αυτό συμβεί, τότε κανείς δεν μας αποσπά από το υποκείμενο της προσκόλλησής μας.

Όμως εμείς, εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως πρόκειται για ένα έρωτα μεγάλο, χωρίς αρχή και τέλος.