Γράφει η Λίλυ Νούραη
Οι καταβολές του Θεάτρου, χάνονται μέσα στα βάθη του χρόνου, αλλά μόλις το έτος 1961, το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, απεφάσισε να καθιερώσει μία Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, και καθορισμένη ημερομηνία, την 27η Μαρτίου κάθε έτους.
Την ημέρα αυτή, σε όλο τον πολιτισμένο, -ούτως ειπείν-, κόσμο, όλα τα Θέατρα, πριν ξεκινήσει η παράστασή τους, παρέχουν χώρο στην αναγγελία ενός μηνύματος, το οποίο συντάσσει κάθε χρόνο και ένας διαφορετικός άνθρωπος του Θεάτρου κατ’ ανάθεσιν του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.
Μέσα στον ορυμαγδό των επετειακών και τιμητικών «Ημερών», -όπως ακόμη και των σπίρτων και του μπακαλιάρου, η δικιά μας Ημέρα του Θεάτρου, αποτελεί ένα ορόσημο και μία ελπίδα καθώς η υποβάθμιση κάθε πολιτιστικής αξίας, η οποία επικρατεί σήμερα παγκοσμίως, «βάλλεται» ακόμη με προοπτική να ανανεωθεί, συντηρηθεί και επικρατήσει, το σπουδαίο αυτό επίτευγμα του Ανθρώπου, το οποίο είναι το Θέατρο, και που στην βάση του, -στην δημιουργία του, δηλαδή-, είναι καθαρά ελληνικό επίτευγμα.
Ο ορισμός, και τόσο η δομή, όσο και η ανάπτυξή του, είναι καθαρά ελληνική υπόθεση. Αν οι αρχαίοι μας πρόγονοι δεν είχαν ασχοληθεί με την δημιουργία και ανάπτυξή του, -και αν ακόμη υπήρχε σε επερχόμενους χρόνους, οπωσδήποτε δεν θα ήταν ως καθιερώθηκε, σαν απαύγασμα του πολιτισμού και πνευματικό δώρο ζωής προς τον Άνθρωπο.
Το Θέατρο, δυστυχώς σήμερα, μέσα στον κυκεώνα του νεοτερισμού ευρισκόμενο, ακολουθεί και αυτό μία φθίνουσα πορεία, πλην όμως έχει αποδειχθεί πλείστες όσες φορές κατά το παρελθόν, ότι πάντα γνωρίζει τον τρόπο να αναγεννάται αφ’ εαυτού του. Αυτό δε, γιατί τόσο σωστά και σοφά, -στέρεα-, είναι τα θεμέλιά του.
Το εφετεινό «μήνυμα» για το παγκόσμιο Θέατρο, θα έπρεπε να ήταν ξεκάθαρα έμπλεο προσδοκίας για την επαναφορά του Θεάτρου στα πρότερά του, και ιδιαίτερα στην χώρα μας, από όπου και ξεκίνησε. Όμως, παρασυρμένοι από την υποκουλτούρα, η οποία εισβάλλει και στην χώρα μας,-συνήθως δε, από υποδεέστερες ημών πολιτιστικές εκφράσεις-, ακολουθούμε τις μιμητικές τάσεις και χάνουμε τα ίχνη τού σωστού πολιτισμού, έτσι όπως μας τον κληροδότησαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας.
Ίσως μπερδεύουμε το γεγονός ότι η τέχνη του Θεάτρου και ιδιαίτερα των υποκριτών, βασίζεται στην απομίμηση της ίδιας της ζωής, και όχι των προτύπων, τα οποία κυκλοφορούν ανερυθρίαστα διεθνώς, ακολουθώντας τα σκόπιμα πρότυπα τής πνευματικής παρακμής, η οποία επιβάλλεται ολονέν και περισσότερο, άκρως καταστροφική για το Πνεύμα και τις Τέχνες.
Το ό,τι, παρατηρούμε σήμερα, είναι ένας απέραντος κύκλος πενίας, σε κάθε έκφραση της ζωής μας. Το ίδιο συμβαίνει και στον χώρο του Θεάτρου, όπου την βασιλεύουσα πνευματική πενία, ακολουθούν, – ως είναι φυσικό -, η λεξιπενία, η έλλειψη αξιόλογων θεατρικών συγγραφέων, ο μιμητικός κορεσμός απομιμήσεων, η απουσία μεγάλων σκηνοθετών και ηθοποιών, και η σχεδόν παντελής αδιαφορία του κοινού, -παγκοσμίως-, ως προς καθετί, το οποίο, -ασθμαίνοντας-, εξακολουθεί ακόμη να αναδίδει πνευματικότητα, πολιτισμό και τέχνη.
Το θέατρο, πάντοτε παρουσίαζε τη ζωή αυτού του κόσμου σαν έναν αντικατοπτρισμό που μας βοηθά να δούμε μέσα από την ανθρώπινη ψευδαίσθηση, αυταπάτη, τύφλωση και άρνηση, με απελευθερωτική διαύγεια και δύναμη.
Το Θέατρο, είναι η αντιγραφή της ζωής μας επί σκηνής, ό,τι μας ενοχλεί, ό,τι μας βλάπτει, ό,τι μπορούμε να βιώσουμε κατά την διάρκεια του βίου μας, να το επεξεργαστούμε, να το διαχειριστούμε, να το αντιμετωπίσουμε έως το τέλος, να βρούμε λύσεις και να ανανήψουμε, να φτάσουμε στην τελική κάθαρση, -όπως μας εδίδαξε και ο Αριστοτέλης.
Για τον λόγον αυτόν, οι αρχαίοι μας πρόγονοι θεωρούσαν ως Μέγα Σχολείο το Θέατρο, -ένα σχολείο, το οποίο σου διδάσκει την ίδια τη ζωή.
Γι’ αυτό το Θέατρο, λοιπόν, -γι’ αυτό το Σχολείο-, επιτακτική ανάγκη είναι να παλέψουμε, να το συγκρατήσουμε στη Ζωή και να το αναστήσουμε. Και δεν είναι καθόλου δύσκολο για εμάς τους Έλληνες, οι οποίοι έχουμε μέσα μας την ανάσταση τού Φοίνικα και τις πολλαπλές αναστάσεις του Έθνους μας.
