ΜΑ, ΟΛΑ ΣΚΑΡΤΑ;

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Ζούμε σε κάτι εποχές, κατά τις οποίες το καθετί έχει λάβει την κατιούσα, σε κάθε επίπεδο, κοινωνικό, πολιτικό, θρησκευτικό, ηθικό, και γενικά αντιμετωπίζουμε, -ως εκ τούτου-, πολλαπλά και ποικίλα θέματα και προβλήματα, τα οποία υποβιβάζουν τον τρόπο ζωής, ευημερίας, κοινωνικής συμπεριφοράς μας, και τα καλύπτουν με κάθε είδους φόβο για το σήμερα, το αύριο, το εγγύς και απώτερο μέλλον μας, σαν άτομα, σαν ανθρώπους, σαν κοινωνία, σαν έθνος, σαν ήθη, σαν προοπτικές, σαν πρόοδο και εξέλιξη.

Επικεντρωνόμενοι, -ένεκα των τελευταίων τραγικών συμβάντων, και για τα οποία ουδείς αναλαμβάνει ευθαρσώς να πταίει-, θα πρέπει να ομολογήσουμε πως φόβος και δέος μας περιβάλλουν και μας δημιουργούν άσχημες ψυχολογικές καταστάσεις.

Μετά τα γεγονότα των Τεμπών, ένεκα των οποίων αποκαλύφθηκε πως το Κράτος εδώ και πολλά χρόνια είχε αδιαφορήσει για την βελτίωση συνθηκών διακίνησης των τρένων, ήλθαν οι διαμαρτυρίες για τις αεροπορικές μεταφορές, για τους συρμούς των ΗΣΑΠ, για τις βλάβες του «προαστιακού», για τα νερά της θάλασσας που λιμνάζουν στις εγκαταστάσεις του «μετρό» στον τερματικό σταθμό του Πειραιά στο Δημοτικό Θέατρο, για τα λεωφορεία, των οποίων οι οροφές προσγειώνονται επί των κεφαλών των επιβατών, ή εκείνων που φλέγονται εν μέση οδώ.

Προχθές, ενός λεωφορείου, έσπασαν τα φρένα και έκανε θρύψαλα ένα ιδιωτικό σταθμευμένο, αλλιώς κάποιοι επιβαίνοντες θα μπορούσαν να υποστούν θανάσιμες επιπτώσεις.

Όλα σκάρτα, λοιπόν; Υπάρχει κάτι που να μην είναι ετοιμόρροπο;

Γιατί τόση και τόσων χρόνων αδιαφορία, ώστε να φτάνουμε σε αυτά τα αποτελέσματα;