ΠΑΝΤΟΥ ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΤΡΕΝΑ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Τα τρένα, -αλίμονο!-, δεν διατηρούν το προνόμιο να εκτροχιάζονται ή να συγκρούονται μεταξύ τους μόνο στην Ελλάδα.

Από καταβολής σιδηρογραμμών και της τοποθέτησης επ’ αυτών αμαξοστοιχιών, μύρια όσα απλά έως και εγκληματικά ατυχήματα και δυστυχήματα έχουν συμβεί, εκ των οποίων τα πλείστα από ανευθυνότητα αρμοδίων ή και άλλων, όπως προχθές στην Ολλανδία.

Εκεί δεν ολιγώρησαν ή αδιαφόρησαν οι υπάλληλοι των σταθμαρχείων, ή διαπιστώθηκε πως πολλά πράγματα δούλευαν εκτός πραγματικότητας. Εκεί, κάποιοι, οι οποίοι προφανώς επιχειρούσαν εργασίες επί των γραμμών, παράτησαν ένα μηχάνημα πάνω στις ράγες, σκόνταψε το τρένο, εκτροχιάστηκαν τρία βαγόνια, απαριθμήθηκαν ένας νεκρός και καμιά εικοσαριά βαριά τραυματίες.

Το γεγονός συνέβη μεταξύ Χάγης και Λάϊντεν.

Αλλά είναι που φταίνε μόνο τα τρένα, μόνο οι μοιραίες συγκυρίες, μόνο η ολιγωρίες των υπευθύνων εταιρειών και Κυβερνήσεων, μόνο των σταθμαρχών και των διαφόρων εργαζομένων στις διάφορες θέσεις;

Δράττομαι της ευκαιρίας για να αναφέρω πως συχνά ταξιδεύω με λεωφορεία εντός Αθηνών, ή προς διάφορες πόλεις της Ελλάδος, ή και στα Βαλκάνια, και τις περισσότερες φορές βραδινές ώρες για να κερδίζω χρόνο.

Πολλές από τις φορές αυτές, δικαιούμαι του προνομίου, -γιατί έτυχε να έχω κλείσει έγκαιρα θέση-, να κάθομαι στα εντελώς μπροστινά καθίσματα, ήτοι να βρίσκεται στο οπτικό μου πεδίο το κάθισμα του οδηγού και μάλιστα κατειλημμένου εξ’  αυτού του ιδίου, αλλιώς θα ήταν αδύνατον να κινηθεί, άλλως, το όχημα.

Η αλήθεια είναι ότι, από φύση μου, δεν είμαι ούτε στο ελάχιστο ριψοκίνδυνος, φοβάμαι τα ύψη, το άγνωστο και την ταχύτητα, και ακόμη περισσότερο αυτούς, οι οποίοι δεν φοβούνται ότι διακυβεύουν, με την συμπεριφορά τους, την ζωή μας.

Συνήθως δε, αυτό, το οποίο παρατηρώ είναι ότι ξεκινώντας από τον ένα σταθμό, έως αυτόν του προορισμού μας, οι οδηγοί, -οι οποίοι ίσως έπλητταν αλλιώς με το να οδηγούν τόσες ώρες μέσα στη νύχτα, χωρίς κάτι να τους κρατάει σε εγρήγορση-, καταναλώνονται σε αέναες συνομιλίες με πάντες συγγενείς, φίλους και άλλους γνώριμους, με το ένα χέρι να κρατά το «κινητό» δίπλα στο αυτί, και το άλλο επάνω στο τιμόνι.

Επαναλαμβάνω ότι είμαι λίαν φοβικός και ίσως παρεξηγώ το ότι μία τέτοια οδήγηση, μπορεί να αποτελέσει προοίμιο κακού. Αλλά για να το εφαρμόζουν τόσοι πολλοί, μάλλον ακίνδυνο θα είναι, σκέπτομαι και κατά κάποιο τρόπο ηρεμώ.

Το αναφέρω δε, γιατί μία φορά που βρισκόμουνα στην είσοδο ενός πάρκινγκ και σήκωσα το δικό μου κινητό, κάποιος αστυνομικός της τροχαίας με είδε και με τιμώρησε δεόντως, γιατί θα μπορούσα, σε δεδομένη στιγμή, να έπεφτα επάνω σε κάποιο από τα δύο εκατέρωθέν μου αυτοκίνητα στην προσπάθειά μου με ένα «κινητό» στο χέρι, να τοποθετηθώ ανάμεσά τους.