ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ;

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Η πάλαι ποτέ φιλήσυχη πατρίδα, η Ελλάδα μας, έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια, να αποτελεί υπόδειγμα προς μίμηση.

Φονικά, βιαιοπραγίες, ξυλοδαρμοί, απαγωγές, ληστείες, κλοπές, βιασμοί, συζυγοκτονίες, μητροκτονίες και πατροκτονίες, εμπρησμοί, παραβατικότητες κάθε είδους, οι οποίες, δυστυχώς, ξεκινούν πλέον από τις πολύ μικρές ηλικίες, με τα «μπούλινγκς» στα δημοτικά σχολεία, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μίας κοινωνίας, η οποία δεν μπορεί να αμυνθεί, αλλά ούτε και έχει την ικανότητα να παρέμβει και να καταστείλει.

Άκουσα εχθές στην τηλεόραση, δημοσιογράφο-παρουσιαστή να λέει πως τον πρώτο λόγο στο φταίξιμο, «έχει το σπίτι».

Εξέφρασε και αυτός την γνώμη το, -και καλά έκανε-, αλλά πέρα από την ευθύνη των γονέων, ευθύνη έχει και η Παιδεία. Ευθύνη και η Πολιτεία, και αλίμονο αν δεν δύνανται να ολοκληρώσουν το έργο, το οποίο επιτελείται στο σπίτι.

Δυστυχώς, παρατηρούμε στα σχολεία θλιβερά επεισόδια, τα οποία κανείς δεν ελέγχει, για τα οποία κανείς δεν ανησυχεί ώστε να μπει τέλος.

Βλέπουμε να ανάβουν φωτιές σε πανεπιστημιακά Ιδρύματα, να επιχειρούν και να επιτυγχάνουν καταλήψεις μακροχρόνιες, να σπάνε, να διαλύουν τα πάντα και να «φυλακίζουν» ακόμη και πρυτάνεις, αλλά η Πολιτεία να τους αναγνωρίζει «ασυλία» και τα κόμματα να ερίζουν περί αυτού, θεωρώντας νόμιμη την ασυλία αυτή, όπως οι αρχαίοι μας πρόγονοι την καταφυγή σε Ναούς.

Σημείωσε δε, ο τηλεοπτικός παρουσιαστής, πως «και η Αστυνομία, δεν μπορεί να βρίσκεται παντού».

Κι όμως, υπήρξαν εποχές στην Ελλάδα μας, που οι άνθρωποι κοιμόντουσαν τις νύχτες με τα παράθυρα ανοιχτά και τις πόρτες ξεκλείδωτες.

Τί άλλαξε από τότε, και παράλληλα, κατά πόσον και μέχρι πότε θα εξελίσσεται αυτή, η με γεωμετρική πρόοδο αλλαγή;