ΟΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ «ΘΑ…»

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Ο πλέον πολύτιμος άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο, – για κάποιους από εμάς και ανά τους αιώνες-, θα πρέπει να είναι εκείνος, ο οποίος ανακάλυψε ότι στον προσδιορισμό του μέλλοντος, θα πρέπει να προτάξουμε ένα «Θα».

Έκτοτε, τον ευγνωμονούν, αλλά και εξ’  ίσου τον αποφεύγουν όλες οι γενεές της Γης. Κι αυτό, γιατί εκείνο το «θα» που εκ πρώτης όψεως μοιάζει ελπιδοφόρο, παραμένει και εξ’  ίσου απατηλό.

Κατά την ροή του χρόνου, φάνηκε πως αυτό το «θα», το οποίο όλοι με αγωνία περιμένουμε να ακούσουμε, για να πιστέψουμε πως όλα «θα» πάνε καλά, τις περισσότερες φορές είναι κίβδηλο και απατηλό.

Πρόκειται για έναν τρόπο, μέσω του οποίου μπορούμε να ξεγελάσουμε τους πάντες, ακόμη και τους εαυτούς μας, αν ολιγωρήσουμε να πραγματοποιήσουμε την παντός είδους υπόσχεσή μας, -γιατί «υπόσχεση» προοιωνίζει το κάθε «θα».

Έρχονται ωστόσο κάποιες στιγμές, κατά τις οποίες μπορούμε να αντιληφθούμε, -έστω και εκ των υστέρων-, το περιπαιχτικό του πράγματος, την χρηστικότητά του για να μας ξεγελάσουν και να μας χρησιμοποιήσουν, όπως άλλωστε και εμείς, ενίοτε το χρησιμοποιούμε για να παγιδεύσουμε τους άλλους, αδιαφορώντας για τις οιεσδήποτε συνέπειες επί αυτών αλλά και επί ημών των ιδίων.

Αυτόν τον μήνα, ίσως και τον επόμενο, θα ακούσουμε και θα κληθούμε να αξιολογήσουμε μύρια όσα «θα».

Η προεκλογική περίοδος ξεκίνησε, και από πριν ήδη, ακούμε συνεχώς «θα» και «θα», προκειμένου πολιτικά κόμματα και πολιτικά πρόσωπα να πιστεύουν ότι «θα» μας πείσουν να τα φέρουμε στην εξουσία, δια της ψήφου μας.

Λησμονούντες ίσως, πως και ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος πρώτος εστιάστηκε στους παρελθοντολογικούς χρόνους, -οι οποίοι δυστυχώς περνούν και χάνονται χωρίς ελπίδα ανάνηψης-, είναι και αυτός σεβαστός παρ’ ημίν.