ΔΥΟ ΓΛΑΣΤΡΕΣ

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια ηλικιωμένη γυναίκα που είχε δύο μεγάλες γλάστρες, η κάθε μία κρεμασμένη στις άκρες ενός κοντάρι που κουβαλούσε στο λαιμό της.

Η μία από τις γλάστρες είχε μια ρωγμή ενώ η άλλη γλάστρα ήταν τέλεια και πάντα παρέδιδε μια γεμάτη μερίδα νερού. Για δύο ολόκληρα χρόνια, αυτό συνεχιζόταν καθημερινά, με τη γυναίκα να φέρνει στο σπίτι μόνο μιάμιση γλάστρα νερό. Φυσικά, η τέλεια γλάστρα ήταν περήφανη για τα κατορθώματά της.

Αλλά η καημένη η σπασμένη γλάστρα ντράπηκε για την ατέλεια της, και άθλια που μπορούσε να κάνει μόνο τα μισά από όσα είχε αναγκάσει να κάνει. Μετά από δύο χρόνια από αυτό που αντιλήφθηκε ως πικρή αποτυχία, μίλησε στη γυναίκα μια μέρα δίπλα στο ρέμα.

Ντρέπομαι για τον εαυτό μου, γιατί αυτή η ρωγμή στα πλευρά μου προκαλεί διαρροή νερού σε όλη τη διαδρομή πίσω στο σπίτι σας. ‘ Χαμογέλασε η ηλικιωμένη, ‘Προσέξατε ότι υπάρχουν λουλούδια στη δική σας πλευρά του μονοπατιού, αλλά όχι στην άλλη γλάστρα;

‘Αυτό συμβαίνει επειδή πάντα ήξερα για το ελάττωμα σου, έτσι φύτεψα σπόρους λουλουδιών στην πλευρά σου του μονοπατιού, και κάθε μέρα καθώς περπατάμε πίσω, τους ποτίζεις. ‘ Εδώ και δύο χρόνια είχα τη δυνατότητα να μαζέψω αυτά τα όμορφα λουλούδια για να διακοσμήσω το τραπέζι. Χωρίς να είσαι ακριβώς όπως είσαι, δεν θα υπήρχε αυτή η ομορφιά να κοσμεί το σπίτι.

‘ Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι ο καθένας μας έχει το δικό του μοναδικό ελάττωμα. Αλλά είναι οι ρωγμές και τα ελαττώματα που έχουμε ο καθένας μας κάνουν τη ζωή μας μαζί τόσο πολύ ενδιαφέρουσα και ικανοποιητική.

Απλά πρέπει να πάρεις τον καθένα γι’ αυτό που είναι και να ψάξεις για το καλό μέσα του.

Ταρσώ