ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Η Ελλάδα μας, είναι μία από τις πλέον τουριστικές χώρες του κόσμου, και γι’ αυτό είμαστε υπερήφανοι, καθώς οι «ξένοι», μπορούν έρχονται στην χώρα μας και να βιώνουν, -έστω και για λίγο και αυτοί-, αυτόν τον επίγειο Παράδεισο Φύσης και Πολιτισμού.

Τρόπος του λέγειν, δηλαδή τα πιο πάνω, όταν από μόνοι μας αφήνουμε να καταπονείται η Φύση και όταν παραμένουμε αδιάφοροι για τον Πολιτισμό μας.

Αναξιοποίητα τα μνημεία μας, συλημένη η πολιτιστική μας κληρονομιά και ό,τι άλλο σε μνημεία και άλλα ευρήματα υπάρχει,. Μένει να αυτοκαταστρέφεται στην δίνη και τις κακουχίες του χρόνου, ή βορά στον κάθε αρχαιοκάπηλο, το ό,τι θα έπρεπε να αποτελεί θησαυρό και τιμή για εμάς, τους επιγόνους.

Άλλου είδους ταραχή η Φύση, την οποία απαξιούμε, καταστρέφουμε, με μολυσματικές και τοξικές ουσίες, με θανατηφόρα απόβλητα, με εμπρησμούς και άλλα πολλά, γνωστά τοις πάσι.

Πέραν όμως όλων αυτών τα οποία ίσως δύσκολα διακρίνει με την πρώτη ματιά ένας περαστικός τουρίστας, υπάρχουν και τα εξόφθαλμα, τα οποία μπορεί εύκολα να αντικρύσει σε κάθε βήμα του, κάθε λεπτό της ώρας και μάλιστα στα κέντρα των πόλεων και ιδιαίτερα εντός του κλεινού άστεως των Αθηνών.

Όμως, δεν είναι μόνο η τσαπατσουλιά μας, είναι η ίδια η απάνθρωπη συμπεριφορά μας, όταν σαν κράτος, δεν μπορούμε όχι μόνο να αποτρέψουμε το θέαμα, αλλά και να προσφέρουμε σαν κράτος πρόνοιας στους δικούς μας απαξιωμένους, πένητες και άστεγους συνανθρώπους μας.

Φιλάνθρωποι μεν, καθότι δεχόμαστε να περιθάλπουμε κάθε δυστυχή πρόσφυγα, θύμα μιάς άλλης μεγάλης απανθρωπιάς, ο οποίος ονομάζεται «πόλεμος», αλλά ανάξιοι να του προσφέρουμε τα όσα του υποσχόμαστε και μαζί με κάθε δυστυχισμένο της ελληνικής επικράτειας, τους αφήνουμε να βολοδέρνουν κουρελήδες στους δρόμους μίας από τις εξέχουσες πρωτεύουσες της Ευρώπης,

Αδύνατον να βρεθείς στην Αθήνα του σήμερα και να μην σφιχτεί η καρδιά σου, να μη λυγίσεις από συγκίνηση και να μην αγανακτήσεις από το απαράδεκτο και απάνθρωπο θέαμα ανθρώπων που κοιμούνται στα πεζοδρόμια χειμώνα-καλοκαίρι, ναρκομανών που παραπαίουν εδώ κι εκεί, ζητιάνων, προσφύγων, οι οποίοι παραπαίουν αντί να περιθάλπονται, ανάμεσα στα σκουπίδια των δρόμων, τα οποία βρίθουν στην πόλη των Αθηνών, να τα παρατηρούν όλα αυτά οι τουρίστες, και ας μην αμφιβάλλουμε, πως και τα δρώμενα των βιαιοπραγιών, των κλοπών και των δολοφονιών, και αυτά τα διακρίνουν, και ενίοτε νιώθουν και αυτοί τον ίδιο φόβο, τον ίδιο αποτροπιασμό και την ίδια θλίψη, όπως καθημερινώς εμείς.

Τα θεάματα αυτά, ούτε με την Ιστορία μας συνάδουν, ούτε με την ανθρωπιά, την οποία θα έπρεπε να μας διακρίνει και να την αξιοποιούμε προς όφελος των συνανθρώπων μας.