του Ντίνου Σ. Κουμπάτη
Διά νόμου, ως γνωστόν, απαγορεύεται η ρύπανση των δρόμων, των πεζοδρομίων, του κάθε είδους υπαίθριου χώρου, τοιγαρουν η ρύπανση των πόλεων.
Και οι τοίχοι απαγορεύεται να ρυπαίνονται, και τα λεωφορεία και τα τρένα μέσα και έξω, όμως ο νόμος παραμένει επί χάρτου με μερικές υπογραφές στο κάτω μέρος του χαρτιού και την σφραγίδα του ελληνικού κράτους για επικύρωση και αυθεντικότητα.
Αποκρουστική η θέα των δρόμων με τους τοίχους οικοδομών γεμάτους «γκράφιτι», αποκρουστικά τέρατα, ηλίθια «μηνύματα», τα οποία τελικώς καταστρέφουν και τις περιουσίες των πολιτών, -ενίοτε το ίδιο επιχειρείται και σε ιδιωτικής χρήσης αυτοκίνητα, φτηνά ή πανάκριβα-, ακόμη και σε πλοία και επί της ασφάλτου.
Άλλη ιστορία με τις αφίσες, οι οποίες σαν πρόκειται να τις ξεκολλήσεις, τραβούν και τον τοίχο μαζί τους και τον καταστρέφουν.
Να προσθέσουμε και τα «φέϊγ-βολάν» που κάθε πικραμένος καταστηματάρχης μοιράζει στα φανάρια ή κάτω από τις πόρτες προς άγραν πελατείας.
Όλα αυτά και άλλα είδη ρύπανσης του περιβάλλοντός μας, τιμωρούνται δια νόμου, ο οποίος όμως ελάχιστα έως καθόλου εφαρμόζεται.
Προεκλογικά μάλιστα, τα ως άνω, επιχειρούνται και επιτυγχάνονται, τη ανοχή των Αρχών, και από τα διάφορα πολιτικά κόμματα, τα οποία και δωρεάν και αυτοβούλως χρησιμοποιούν τους τοίχους μας και τους δρόμους, και τις πλατείες μας και τις πόλεις μας ολόκληρες.
