του Ντίνου Σ. Κουμπάτη
Η τελευταία τελετή του περιβόητου και απελπιστικού σώου της «Γιουροβίζιον», είναι βέβαιον ότι εξετέλεσε εν ψυχρώ τον Πολιτισμό, τουλάχιστον στην Ευρώπη.
«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ», οι διοργανωτές του, ξεπέρασαν πλέον το ρεκόρ ασχήμιας και υποκουλτούρας, προσφέροντας μία ακόμη απαράδεκτη «συνδρομή» στην επίσης παρηκμασμένη παγκόσμια Τηλεόραση, και όσους θεατές έχουν την ατυχία να την παρακολουθούν και να την συμμερίζονται ακόμη.
Μετά την παγκοσμίως αφελή, ή σκόπιμη «διάλυση», της θεατρικής γνώσης και του θεατρικού γίγνεσθαι όπου επί σκηνής, οι αφελείς θεατές πιστεύουν ότι αποθαυμάζουν τον κολοφώνα της θεατρικής Τέχνης, -καθ’ ην στιγμήν προσβάλλεται και κατακρεουργείται βάναυσα η παγκόσμια θεατρική παράδοση και δια του τρόπου αυτού απαλείφεται, τουλάχιστον στην Ελλάδα, η παράδοση του Θεάτρου και κατασκευάζεται μία νέα «κιτς» εκδοχή-, η καθ’ όλα άνοστη αυτή μουσική καρικατούρα, έρχεται και συμβάλλει άμεσα και καταλυτικά στην αποποίηση του Πολιτισμού.
Υ.Γ. Τελικά, η περιδινούμενη εν υπνώσει εντός κάψουλας σουηδέζα τραγουδίστρια, κέρδισε προς τιμήν της πατρίδας της τον κότινο της πολιτιστικής αυτής δόξας, ενώ η Ελλάδα κατέστη ουραγός μετά βαΐων και κλάδων, πειραματιζόμενη για μία ακόμη φορά στο απόλυτο πολιτιστικό πουθενά, το οποίο ούτε καν η μη πολιτιστική «Γιουροβίζιον» άντεξε!
