«ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ»

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Οπωσδήποτε δεν πρόκειται για την ρήσιν του σπουδαίου εκείνου ανδρός Χαριλάου Τρικούπη, Πρωθυπουργού τω πάλαι, ο οποίος ειλικρινώς στάθηκε απέναντι στον ελληνικό λαό και είπε την αλήθεια.

Εξ’ αντιθέτου δε, πρόκειται για μία αλήθεια, την οποία βιώνουμε οσημερίς τα τελευταία  δέκα, -τουλάχιστον-, χρόνια και ουδείς αποδέχεται.

Η καθημερινότητα, μας το αποδεικνύει. Οι μικρομεσαίοι στη χώρα μας έχουν φτωχοποιηθεί και οι κατωτέρου οικονομικού εισοδήματος, αγωνίζονται πλέον να επιβιώσουν.

Για τους μεγαλοεισοδηματίες ουδείς λόγος, καθώς αυτοί έχουν πάντα τα κατάλληλα οικονομικά αποθέματα.

Το χειρότερο είναι πως η Κυβέρνηση, παρά τις προσπάθειές της, τις υποσχέσεις της, οι οποίες φαντάζουν εξαίρετες και την καλή της θέληση, δεν φτάνει στο να μπορεί να ανταποκριθεί.

Παρά το γεγονός ότι επέβαλε και δύο οικονομικά πρόστιμα για υπερκέρδη, -και ένας κούκος, πάλι, δεν φέρνει την Άνοιξη-, παρά το γεγονός ότι εθέσπισε ένα πενιχρό «μάρκετινγκ πας», -αυτό μπορούσε, αυτό και έπραξε-, παρά το «καλάθι του νοικοκυριού», -το οποίο μάλλον σε τίποτε δεν ωφέλησε-, παρά τις πενιχρές επιδοτήσεις, -οι οποίες παύουν να ισχύουν καθώς το κόστος ζωής ανεβαίνει και τα ατομικά έσοδα συρρικνώνονται όλο και πιο πολύ-, δεν αποφύγαμε την ανέχεια.

Όλα στα ύψη, τα ενοίκια, τα τρόφΙμα, οι μεταφορές, το ηλεκτρικό, το πετρέλαιο, οι επικοινωνίες, οι φόροι, και σε αντιστάθμισμα ελάχιστες έως μηδενικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, -με 3,5% όπου οι συνταξιούχοι των τετρακοσίων ευρώ, απολαμβάνουν μηνιαίως δώδεκα, όλα κι όλα-, για να μπορούν να αγοράσουν λάδι με δεκαπέντε ευρώ το λίτρο, φέτα με δεκαπέντε ευρώ το κιλό, απλησίαστα κρέατα και άλλα πανάκριβα και απλησίαστα.

Έστω όμως και αν είμαστε η ακριβότερη χώρα στην Ευρώπη, η Κυβέρνηση συνεχίζει να μας δίνει υποσχέσεις, ώστε να  μην αμφιβάλλουμε πως κάποια μέρα, όλα θα πάνε καλύτερα.

Κρίση είναι, – παγκόσμια-, θα περάσει και όλα θα πάνε καλά. Αισιοδοξία, λοιπόν.