Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Εχθές, λοιπόν, έγινε κι αυτό. Η πλατεία Συντάγματος, μεταβλήθηκε σε «παλκοσένικο» μουσικών εκδηλώσεων, όχι όμως προς διασκέδαση των μελών του παρακείμενου Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Τότε γιατί; Αυτό, αναρωτιόνταν και οι περαστικοί, οι οποίοι στέκονταν και ναι μεν απελάμβαναν τα μουσικά δρώμενα από νεαρά παιδιά και των δύο φύλων, και μόνο σαν άκουγαν και τα συνθήματα, τα οποία εξέπεμπαν ενδιαμέσως οι νεανίσκοι, αντιλαμβάνονταν πως τα “events”, -για να μιλήσουμε και στην νεοελληνική απομιμητική γλώσσα-μας και να μας καταλάβουν καλύτερα οι αναγνώστες-, ήσαν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας μετά μουσικής.

Το όλο σκηνικό, παρέπεμπε στην διαμαρτυρία μερικών εκατοντάδων νέων σπουδαστών σε Καλλιτεχνικά Σχολεία, και οι συμμετέχοντες διατυμπανούσαν τα δίκαια αιτήματά τους, -και μετά μουσικής μάλιστα-, απευθυνόμενοι προς τους τριακόσιους της Βουλής των Ελλήνων, οι οποίοι και τους εκπροσωπούν με την δική τους ψήφο και αυτές των πατεράδων τους, επωμιζόμενοι το καθήκον να επιλύουν τα προβλήματά μας.

Στερούνται στέγης, καθηγητών, χώρων, σχετκής άνεσης, ακόμη και οργάνων για την σωστή εκπαίδευσή τους, -τα παιδιά αυτά-, καθώς και οι άλλοι μαθητές  και φοιτητές Δημοτικών σχολείων, Γυμνασίων, Λυκείων, Τεχνικών Σχολών, Πανεπιστημίων.

Γι’  αυτό, εχθές προς το μεσημεράκι, η πλατεία Συντάγματος, κάτω από τα μαρμάρινα σκαλοπάτια της Βουλής των Ελλήνων, και επάνω ακριβώς από του μνημείο του Αγνώστου Έλληνα Στρατιώτη, άλλαξε όψη.

Ως  εξ’ επί τούτου, τα εκπαιδευόμενα σήμερα την σύγχρονη ελληνική παιδεία νιάτα, έδιναν υπαίθρια ρεσιτάλ μουσικής διαμαρτυρίας, μήπως και επιτύχουν από τους τριακοσίους εκπροσώπους τους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, έστω και κάποια από τα αυτονόητα, για να συνεχίσουν παραγωγικά και απρόσκοπτα τις σπουδές τους.

Τίθεται ωστόσο το ερώτημα: Υπήρξαν μουσικά αυτιά εκεί γύρω, να τα ακούσουν, να τα κατανοήσουν και να επιχειρήσουν την επίλυσή τους;