Σκουριασμένο ψαλίδι

της Εύας Κοτσίκου

Δεν πειράζει, δέστε τα τα πόδια μας.
Εμείς θα προχωράμε μπουσουλώντας.
Το στόμα μας φιμώστε το.
Όσα αποσιωπούμε θα τα φωνάζουμε με τα μάτια.

Κλείστε όλους τους δρόμους, θα ταξιδεύουμε με τη φαντασία μας.
Πείτε ότι δεν θα τα καταφέρουμε και ένα πείσμα παιδικό θα μας τυλίξει.
Γελάστε μαζί μας, με τις αδυναμίες μας, που λυγίσαμε, λυπηθείτε μας αν θέλετε, μας δίνει δύναμη το γέλιο σας και ο οίκτος σας μας αφήνει αδιάφορους.

Δεν πειράζει, πάρτε ψαλίδι και κόψτε τα τα φτερά μας. Θα φτιάξουμε άλλα.
Θα τα ράψουμε στις πλάτες μας.
Από υπομονές και πόνους θα είναι καμωμένα, από πληγές και φόβους.
Θα φτιάξουμε άλλα. Πιο δυνατά.

Κι όταν θα πετάμε ψηλά από εκεί πάνω θα φαίνεστε όλο και πιο μικροί, όλο και πιο ασήμαντοι. Εκμηδενισμένοι.
Με ένα σκουριασμένο ψαλίδι στα αμαρτωλά σας χέρια.