ΛΕΥΚΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΠΗ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

Σαράντα ολόκληρα χρόνια, δεν είναι λίγα και αποτελούν πάνω-κάτω το προσδόκιμο μισής γήϊνης, για τον Άνθρωπο, ζωής.

Πριν σαράντα χρόνια, λοιπόν, γνώρισα έναν ιδιαίτερα αξιόλογο άνθρωπο στην Σαλαμίνα, με τον οποίον αρχικά συνεργαστήκαμε στενά στον τομέα της δημοσιογραφίας και συνδεθήκαμε φιλικά και οικογενειακά με αλληλοεκτίμηση και αγάπη, τον Θοδωρή Παναγόπουλο, τόσο γνωστό για το έργο του και δοτικό στα κοινά της Σαλαμίνας.

Δίπλα του, ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας γήϊνιος άγγελος, η σύζυγός του Πόπη, άξια σύντροφος και μητέρα, η οποία του συμπαραστάθηκε κατά την διάρκεια της ζωής της, τον ακολούθησε με πίστη και αγάπη στις διαδρομές του, στην ίδια την ζωή, την επαγγελματική του καριέρα, τις δημοσιογραφικές του δραστηριότητες, στα εξαίρετα υψηπετάγματά του σαν συγγραφέα-λαογράφου, και φυσικά στην άψογη αγωγή και διαπαιδαγώγηση των δύο παιδιών τους.

Με ιδιαίτερη θλίψη, δεχθήκαμε την δυσάρεστη είδηση της απώλειάς της, μέσα από την ομήγυρη των όσων την γνωρίσαμε, την ζήσαμε και άπλετα την αγαπήσαμε.

Η Πόπη Δράκου – Παναγοπούλου, η ιδιαίτερα αγαπημένη φίλη, η γυναίκα με την καλοκάγαθη ψυχή και το χαμόγελο στα χείλη, η δοτική και αναβλύζουσα συναισθήματα αγάπης και φιλίας, η καλοπροαίρετη, η συμβατική και συμβιβαστική, η πάντα καλοσυνάτη, πρόσχαρη, ανοιχτόκαρδη και χαρισματική, από σήμερα, δεν υπάρχει πλέον ανάμεσά μας.

Ένα λουλούδι ψυχής, ένα λευκό τριαντάφυλλο καρδιάς, εναποθέτουμε στο κατευόδιο της και με όλη την αγάπη μας γι’ αυτήν, την αποχαιρετούμε με την υπόσχεση να την θυμόμαστε πάντα και για πάντα με ευγνωμοσύνη για την αγάπη που μας χάρισε.

Πάντα θα ζει ανάμεσά μας. Οι άνθρωποι, τους οποίους σε αυτήν την ζωή αγαπήσαμε, παύουν να υπάρχουν, μόνον όταν εμείς πάψουμε να τους αγαπάμε και να τους σκεπτόμαστε.

                                             Ντίνος Κουμπάτης
                                            Λίλυ Νούραη – Κουμπάτη