ΔΕΝ ΕΦΤΑΙΓΕΝ Ο ΙΔΙΟΣ, ΤΟΣΟΣ ΗΤΑΝΕ…

Γράφει η Υβόνη Αραβανή
Δημοτικός Σύμβουλος

Μόλις δύο μήνες, από την λαϊκή εντολή που οι δημότες επέλεξαν ποιόν θέλουν να τους διοικήσει τα επόμενα πέντε χρόνια.

Και για ευχαριστώ, η επανεκλεγμένη διοίκηση Παναγόπουλου έφερε αύξηση δημοτικών τελών, εμφάνισε τιμολόγια πληρωμένα ως απλήρωτα, κατασχέσεις στα ταμεία του Δήμου μας και ιδιωτικά συμφωνητικά, που φέρνουνε ξανά στο προσκήνιο το χαράτσι των προκαταβολών Α’ κατοικίας.

Σαν να μην ήξεραν δυο μήνες πριν, υπόσχονταν λαγούς με πετραχήλια, προεκλογικά…

Το χειρότερο όμως είναι ότι η επανεκλογή «μπόλιασε» την πεποίθηση της αριστείας, αφήνοντας έρμαιο τον Δήμο μας, σε θέματα ασφάλειας.

Η περίπτωση της λακούβας, που πήρε πανελλήνιες διαστάσεις, με το αμίμητο
«ΡΙΧΤΑ ΣΤΗΝ ΕΥΔΑΠ» του Δημάρχου, τα λύματα που ακόμη μολύνουν δρόμους και θάλασσα αλλά φταίνε οι πολίτες που ρίχνουν οτιδήποτε στην αποχέτευση, η επικίνδυνη έλλειψη οδοφωτισμού την ώρα που σε άλλες περιοχές λειτουργεί νυχθημερόν και σε άλλες ανασβοσβήνουν αλλά πληρώνουμε 1,2 εκ.€ ετήσιος για το μεγαλεπήβολο αυτό έργο, την τραγική υποχώρηση του οδοστρώματος στη μέση του δρόμου στα Σελήνια με καρφωμένο σκουπόξυλο ως σήμανση αποφυγής ατυχημάτων και με αποκορύφωμα τον σοβαρό τραυματισμό συμπολίτισσας μας στο φρεάτιο που υποχώρησε.

Σε κάθε περίπτωση είναι… αθώοι. Άσπιλοι και αμόλυντοι.

Αλάθευτοι τιμητές που επικρίνουν τους πάντες πλην εαυτών και δεν εκφράζουν ούτε μία «συγγνώμη».

Άλλωστε πάντα φταίτε εσείς, φταίμε εμείς φταίει κι ο Χατζηπετρής…
Που λόγος για παραίτηση.

Λένε ότι το σημαντικότερο όπλο ενός πολιτικού είναι το κείμενο μιας παραίτησης, το οποίο γράφει και φυλάει στο συρτάρι του, μόλις αναλαμβάνει μια θέση ευθύνης.

Κι όταν ένα έργο που ανέλαβε να διεκπεραιώσει αποτυγχάνει, δεν κρύβεται. Αναλαμβάνει την ευθύνη βγάζοντας την παραίτηση απ’ το συρτάρι. Μόνος του, δεν περιμένει να του το ζητήσει αυτός που του έδωσε την εξουσία, μαζί με την ευθύνη φυσικά.

Αλλά όταν η πολιτική λειψανδρία ξεκινά απ’το κεφάλι, πώς να πας παρακάτω…

Απόδειξη μιας αλαζονικής στάσης και ενός γνήσιου καρεκλοκενταυρισμού που διέπει κάθε έναν από τα στελέχη της διοίκησης Παναγόπουλου.

Υπερασπίζονται ο καθένας τον εαυτό τους και όλοι μαζί τον έναν με κάθε τρόπο: διατυπώνουν έωλα επιχειρήματα, εμφανίζουν ανύπαρκτα στοιχεία, αλλοιώνουν δεδομένα, καταγγέλλουν, διαψεύδουν ή σιωπούν.

Μα ούτε ένας; Ωσάν επιδημία η συγκάλυψη που περισσεύει και το πολιτικό φιλότιμο που λείπει.

Κι εδώ μιλάμε για την αξία της ανθρώπινης ζωής, που ξεκινά από την ασφάλεια της.

Την παραίτηση, όμως, δεν πρέπει μόνο να την υποβάλλουν οι υπεύθυνοι, αλλά πρέπει να τη ζητάμε κι εμείς.

Δεν τους δίνουμε λευκή επιταγή, δεν τους εξουσιοδοτούμε για όλα χωρίς στοιχειώδη απολογισμό.

Ας σοβαρευτούμε κι ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και ας κάνουμε κάτι σωστό για τον τρόπο που διοικείται ο τόπος μας.

Προφανώς και δεν μας αξίζει όλο αυτό.

Κι όταν αυτοί που χρυσοπληρώνουμε σιωπούν, είναι επιτακτική ανάγκη η φωνή του πολίτη να γίνει δυνατή.

Γιατί όσο ο πήχης των απαιτήσεων χαμηλώνει και τα αυτονόητα γίνονται ζητούμενα, στην «επανάσταση» του αυτονόητου θα τους ζητάμε να μαζέψουν και τα… σκουπίδια..