Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ Η «ΔΑΣΚΑΛΑ» ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΖΑΛΩΝΗ

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Επιμέλεια Λίλυ Νούραη

Ημέρα, σήμερα, κατά την οποία, διεθνώς τιμούμε την Ποίηση. Αρχική ιδέα του ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, προτάθηκε στην Εταιρεία Συγγραφέων κατά το 1997 και την επόμενη χρονιά, ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, τότε,  εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του οργανισμού η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, πρόταση η οποία και  υπερψηφίστηκε.

Μέσα από την σελίδα αυτή και με την καλή διάθεση να τιμήσουμε και εμείς αυτήν την Ημέρα, θεωρούμε σκόπιμο να τιμήσουμε παράλληλα και την σπουδαία σύγχρονη ελληνίδα ποιήτρια Παναγιώτα Χριστοπούλου – Ζαλώνη, η οποία θεωρείται και ως σπουδαία Δασκάλα της Ποίησης, διδάσκοντας το σπουδαίο αυτό μέρος του Λόγου στις νεότερες γενιές ποιητών.

 Πολυγραφότατη, μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και στο συμβούλιο κρίσης νέων μελών, έχει εκπροσωπήσει και συνεχίζει να εκπροσωπεί την Ελλάδα προσκεκλημένη σε όλον τον κόσμο, από όπου και την έχουν τιμήσει για το έργο της με πλήθος χρυσών μεταλλίων και άλλων μεγάλων Βραβείων.

Έχει εκδώσει ογδόντα οκτώ βιβλία στην ελληνική γλώσσα, εκ των οποίων πάρα πολλά έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει σε όλον τον κόσμο. Επίσης, έχει εκπονήσει πολλές μελέτες γύρω από την τεχνική της Ποίησης, εφόδιο για την ευδόκιμη πορεία κάθε ποιητή. Είναι ακόμη και εκδότρια του φιλολογικού περιοδικού «Κελαινώ». Επιμελείται επίσης και το ετήσιο ποιητικό Ημερολόγιο (εκδόσεις “Βεργίνα”) “Αχ! Έρωτα…”

Ο χώρος, μας επιτρέπει σήμερα, τιμητικά, να δανειστούμε και να δημοσιεύσουμε μόνο λίγους στίχους από το τελευταίο ποιητικό βιβλίο της.

Ποιήματά της από το 88^ο  βιβλίο της

Η νύχτα μενεξεδιά
κι οι φθόγγοι εγκλεισμένοι.
Μα, ο φλύαρος ο ποιητής
τι και γιατί να συλλαβίσει;
Τον γκιώνη πώς να τον παρηγορήσει;
Σταμάτησε κι αυτός να τραγουδά.
Παρελαύνει η ερημιά
στο μεγαλείο της.

====

Εν τέλει
Ήταν…
Ναι ήταν
ορατός και αόρατος
ως ο ουρανός
απτός μα ανέγγιχτος
ως ο Θεός
δυνατός και αδύνατος
ως ο άνεμος.
Εν τέλει απόδρασε…
Μα δεν με πήρες
μαζί σου στη θάλασσα
ν’ ακούσω τι λένε
στο κύμα σου τα κοχύλια…

====

Σημάδια της ζωής σου
ψάχνω μες στα βιβλία
τα τετράδια, τον υπολογιστή.
Βλέπεις η ελπίδα
δεν έχει χαθεί.
Άλλοτε πως σβήνει, δείχνει
κι άλλοτε αναζωπυρώνεται
και να, προβάλλει Ορθή.
Ω γύρω κοίτα,
τ ί π ο τα,
πώς χάνονται και πάνε,
ημέρες, ώρες και στιγμές.
Τρέμουνε όλα
και οι χαρές σβηστές.
Κουράστηκα, ψυχή μου.
Μεγάλο είναι βάσανο
του «τίποτα» τ’ απόσκιο.

====

Που καθόλου δεν μου πάνε.
Νύχτες ολάκερες στις πλατείες
και τα στενά σοκάκια τα γραφικά
της Πόλεως των Ιδεών
με τα μεθυστικά λουλουδαρώματα
και τις θεσπέσιες μελωδίες
των ωδικών πτηνών
π’ αλήτευαν κι αυτά
μαζί με την ψυχή μου και τον νου μου.
Επιθυμίες πεπτωκυίες
στις πλατείες
Νύχτες ολάκερες
τα μάτια κατακόκκινα
απ’ τις κραιπάλες.
Λιώμα ο νους και η ψυχή.
Ο στίχος λάβα ηφαιστείου.

====

To αλφαβητάρι του εγκλειμού
Β
Βλέπεις; Ο ήλιος ολόλαμπρος!
Βγες στο μπαλκόνι, να τα πούμε
Βρες έναν τρόπο ποίημα να στήσουμε
Βιολέτες θα σου φέρω για να το στολίσουμε
Βραδιάζει.. Αλλοίμονο μην το καθυστερήσεις
Βάλσαμο ήτανε το ποίημά σου
Βασίλισσα η ψυχή μου τώρα είν’ κοντά σου

====

Γ
Γεσθημανή δε βρίσκω να σταθώ
Για να προσευχηθώ
Γέμισε ο τόπος πόνο, χαλασμό
Γιατρειά θέλω να βρω
Γερή να γίνω
Γεράνια στην αυλή μου να φυτεύω
Γονάτισα, φοβήθηκα και φτώχεψα
Γυμνό σαν είδα των ελαιών το όρος
Γιατί πού πήγαν οι ευλογημένες οι ελιές;
Γύρω μου «τίποτα»
Γιατί; Πάλι ρωτώ
Γέρασα λυπηθείτε με, η πίκρα μου βουνό

====

Δ
Δεν μπορώ το βουνό να δω
Δυτικά της Ευτυχίας σκοτάδι
Δρόμους νέους λένε να χαράξω
Διψώ … Κι η πηγή, στο βουνό
Δακρύζω στη σκέψη της δροσιάς της
Δικό μου τι κι αν είναι
Δύσβατο
Δίχως φως, πώς εκεί ν’ ανεβώ;
Δώσε, Θεέ μου, δύναμη, παρακαλώ
Διασχίζοντας τα σκοτάδια το βουνό να δω.

====

Ε
Εχάθηκαν τ’ αστέρια
Έπαψαν να μιλούν
Εύρυθμες λέξεις για ποιήματα
Έρωτες να υμνούν
Εκείνο το φεγγάρι
Εκείνης της βραδιάς μας, πού να πήγε;
Έσπασε και σκορπίστηκε
Εγίνηκε συντρίμμια;
Εμορφιά… Ποιος να σε δοξάσει τώρα;
Ελέησον μας ο Θεός, Ελέησον μας.  

                         ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ-ΖΑΛΩΝΗ