του Ντίνου Σ. Κουμπάτη
Αναρωτιέμαι συχνά, τι θα πει όλα βαίνουν καλώς» και τί «δεν βαίνουν». Και οφείλω να ομολογήσω πως μπερδεύομαι, καθώς δεν μπορώ να αντιληφθώ, στην εποχή κατά την οποίαν ζούμε τί είναι το «καλό» και τί είναι το «κακό».
Για παράδειγμα, οι γονείς μου και οι δάσκαλοί μου, μου είχαν μάθει πως είναι κακό να κλέβεις ο,τιδήποτε από τους άλλους και ό,τι αποκτάς, να το αποκτάς νόμιμα και με τον ίδρωτα του προσώπου σου. Σήμερα, είναι πάρα-πολλοί σε όλον τον κόσμο, οι οποίοι κερδίζουν χωρίς να ιδρώνουν, χωρίς να δουλεύουν και κλέβοντας τους άλλους.
Ποιό είναι το σωστό από τα δύο;
Με είχαν διδάξει επίσης, να μην σκοτώνω, γιατί ο κάθε ένας έχει δικαίωμα στην ζωή και δεν είμαι άξιος να του την αφαιρώ. Κάθε ημέρα, -στις ημέρες μας-, βουΐζουν ειδήσεις από δολοφονίες, μητρο- και πατροκτονίες, παιδοκτονίες, γυναικοκτονίες συμμορίες που γυρνούν και σκορπούν τον θάνατο και ανήλικα παιδία σε όλον τον κόσμο, τα οποία συμπτύσσουν ληστρικές ομάδες δολοφονίας εναντίον άλλων παιδιών.
Και αναρωτιέμαι αν οι σημερινοί γονείς και δάσκαλοι, έχουν αντιληφθεί πως τα προηγούμενα διδάγματα δεν ήσαν τα σωστά και διδάσκουν τώρα πλέον, το αντίθετο του τότε.
Θα ήθελα πολλά να αναφέρω για όσα με απασχολούν σαν ερωτηματικά μεταξύ αυτών που διδάχθηκα και αυτών που αντίθετα με εκείνα συμβαίνουν σήμερα, αλλά προς τί;
Κάθε ημέρα με αποκαρδιώνει και περισσότερο για τα όσα βλέπω γύρω μου και κανείς δεν ενδιαφέρεται να προσπαθήσει, – έστω «να προσπαθήσει»-, να τα διορθώσει.
Μία σύγχρονη πραγματικότητα, η οποία οδηγεί την κοινωνία του ο Ανθρώπου στην σήψη και αποσύνθεση.
