από ανάρτηση του Νίκου Φουρίκη
Όταν ένοπλοι μασκοφόροι διεισδύουν σ’ έναν οχυρωμένο οικισμό, σκοτώνουν τη φρουρά και εν συνεχεία σκορπούν τον θάνατο δεξιά κι αριστερά, στέλνοντας αδιακρίτως στον τάφο άνδρες, γυναίκες και παιδιά, έχουμε ένα φρικαλέο κρούσμα τρομοκρατίας.
Όταν ένας καλοθρεμμένος και φρεσκοξυρισμένος πιλότος βομβαρδίζει από απόσταση ασφαλείας ένα οικοδομικό τετράγωνο, σκοτώνοντας εξίσου αδιακρίτως έναν αντίστοιχο αριθμό ανδρών, γυναικών και παιδιών, έχουμε απλώς «δικαίωμα στην αυτοάμυνα».
Οι πρώτοι θα σκοτωθούν κατά πάσα πιθανότητα σαν τα σκυλιά − κι αν πιαστούν αιχμάλωτοι, θα υποστούν τα πάνδεινα ώσπου να καταθέσουν χαρτί και καλαμάρι όσα γνωρίζουν για την ιεραρχία, τις πρακτικές και τα σχέδια της οργάνωσής τους.
Ο δεύτερος δεν πρόκειται να πάθει απολύτως τίποτα: μια ώρα μετά το έγκλημα θα πίνει αμέριμνος την μπίρα του στην ασφάλεια των διεθνώς αναγνωρισμένων μετόπισθεν, δίχως καν να έχει αντικρίσει τα θύματά του.
Εξίσου πιθανό είναι δε να απολαμβάνει τις καλοκαιρινές διακοπές του σε κάποια ειρηνική παραλία της Κρήτης ή της Ρόδου. Δεν είναι «τρομοκράτης»· είναι ένας νόμιμος, κοινωνικά αποδεκτός επαγγελματίας του θανάτου.
«Πολεμάμε ανθρώπινα ζώα κι ενεργούμε αναλόγως»| Γιοάβ Γκάλαντ, υπουργός Άμυνας του Ισραήλ (9.10.2023)
Οταν οι ίδιοι ένοπλοι μασκοφόροι αιχμαλωτίζουν μια διακοσαριά Ισραηλινούς πολίτες, με την αφελή εντύπωση πως η επίσημη (και συνταγματικά θεσπισμένη πλέον) ρατσιστική υπόσταση του πανίσχυρου σιωνιστικού κράτους θα διστάσει να τους θέσει σε κίνδυνο, επιβάλλοντας κάποια όρια στην έκταση των αναμενόμενων αντιποίνων, έχουμε όντως έγκλημα πολέμου. Οταν το Ισραήλ κρατά στις φυλακές 4.911 Παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους, ανάμεσά τους 160 παιδιά, εκ των οποίων οι 1.117 δεν προβλέπεται να δικαστούν ποτέ, έχουμε απλά «κρατικό μονοπώλιο της νόμιμης βίας».
Ακόμη κι όταν αυτό ασκείται σε περιοχές που, σύμφωνα με το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ (απόφαση 242/1967), κατέχονται κι εποικίζονται παράνομα εδώ και πάνω από μισό αιώνα στο πλαίσιο μιας υποδειγματικής εθνοκάθαρσης.
Οταν η Χαμάς ευαγγελίζεται μια ενιαία Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο, έχουμε φυσικά ανεπίτρεπτο μεγαλοϊδεατισμό που καθιστά αδιανόητη οποιαδήποτε διαπραγμάτευση και «νομιμοποιεί» δύο δεκαετίες βάρβαρου αποκλεισμού, καταδικάζοντας δυόμισι εκατομμύρια ανθρώπους να ζουν σε μια ανοιχτή φυλακή.
Οταν το Ισραήλ θεωρεί την κατεχόμενη Δυτική Οχθη του Ιορδάνη «ιστορικά» δικό του έδαφος («η αρχαία Ιουδαία και Σαμάρεια» που ανακτήθηκε ως λεία «ενός πολέμου αυτοάμυνας», θεωρείται απλά εγγυητής της ειρήνης στην Ανατολική Μεσόγειο – και πολύτιμος σύμμαχός μας.
«Αν τα κράτη πήραν την απόφαση να κυνηγήσουν τον παλαιστινιακό λαό από τη γη του χωρίς να ρωτήσουν τους λαούς τους, η Αντίσταση έχει καθήκον να υπενθυμίσει το πρόβλημα σ’ αυτούς τους λαούς»
