ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Κάποιες στιγμές, σκέπτεσαι να πάψεις να σκέπτεσαι ό,τιδήποτε για να μην τρελαθείς και χαρούν αυτοί που μεθοδεύουν την πρόκληση της τρέλας σου.

Συμβαίνουν τόσα πολλά, κατά την εποχή μας, που ούτε να τα ανεχθείς μπορείς, ούτε να τα κατανοήσεις. Και συμβαίνουν απανωτά, που ζαλίζεσαι ακόμη και να τα συλλογιστείς.

Ο Άνθρωπος, στον παραλογισμό της φρούδας εντύπωσής του πως μπορεί να κυριαρχήσει και να οδηγήσει κατά την άποψή του τον κόσμο, -και εκμεταλλευόμενος την επιστήμη, την οποίαν αυτός ανέπτυξε, σπρώχνοντάς-τον στην άβυσσο.

Μέσα από την άμετρη και βλακώδη έπαρσή του, καταστρέφει σήμερα τα πάντα. Η κλιματική αλλαγή, αν όντως υπάρχει, μήπως δεν οφείλεται σε αυτόν; Μήπως οι ρύποι της ατμόσφαιρας και η «τρύπα» του όζοντος έγιναν χωρίς αυτός να βάλει το χέρι του;

Μήπως οι πόλεμοι και τα συνεπακόλουθά τους, η απειλή μίας πυρηνικής καταστροφής, τα χημικά απόβλητα δεν είναι δικό μας έργο;

Μήπως η μόλυνση του φυσικού περιβάλλοντος και τα προκατασκευασμένα και αμφιβόλου ωφελιμότητας προϊόντα, τα οποία καταναλώνουμε δεν μας αγγίζουν;

Πόσα θα είχα να αναφέρω ακόμη, που στο τέλος και όλοι τα γνωρίζουμε, αλλά θα ομολογήσω πως αφορμή μου σήμερα είναι αυτή η ολοκληρωτική καταστροφή των δασών και των βιοτόπων, που αύριο θα μας στερήσει ως και την αναπνοή μας.

Κατακαίουν, -και δεν είναι η πρώτη φορά-, τον υδροβιότοπο του Αμαζωνίου με όλη την οργιώδη βλάστησή του.

Σε έναν κρανίου τόπο, αύριο, ποιός θα χαίρεται να κρατά στα χέρια του τα ηνία ενός κόσμου, ο οποίος δεν θα υπάρχει πλέον;