ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Πολλοί είναι αυτοί, οι οποίοι πλέον δεν χολοσκάνε αν καίγεται ακόμη και το σπίτι τους, καθώς τα τελευταία χρόνια εθίζονται πλέον στις πυρκαγιές. Παρατηρείστε-το. Κλαίνε αυτοί που καίγονται, καθώς οι άλλοι, μοιάζει σαν να περιμένουν την σειρά τους.

Καίγεται ο Αμαζόνιος. Ε, και λοιπόν; Θέμα θα το κάνουμε; Καίγεται η Καλιφόρνια. Η πρώτη φορά είναι; Καίγεται και η Ισπανία. Έ, συνηθισμένα είναι αυτά.

Τώρα για την Ελλάδα μας, αυτό το παρασυνηθίσαμε και εκτός από τα δάση και τα σπίτια μας, -ενίοτε και κάποιους ανθρώπους-, που καίγονται, αυτό, το οποίο μας ενδιαφέρει είναι να βρούμε τους πυρπολητές, οι οποίοι δέον να τιμωρηθούν αυστηρώς, αλλά δυστυχώς δεν βρίσκονται. Δεκαετίες τους ψάχνουμε, αλλά δεν επισημαίνονται και αν κάποιον «τσακώσουμε», πλημμελώς διέπραξε το αδίκημα, αφού είτε υπερήλιξ είναι και απεφάσισε να κάψει ξερόχορτα ή να ψήσει αρνί στην ύπαιθρο με άνεμο πολλών μποφόρ, ή κάποιος ψυχοπαθής, ο οποίος εκκολάπτει, μέσα του, συμπλέγματα «Νέρωνος».

Είναι αδύνατον να υποθέσω σε ποία μεγάλη καταστροφή, ένεκα πυρός, βρίσκεται σήμερα η χώρα μας, όσον αφορά τα καμένα δάση, τα καμένα σπίτια και τις καμένες ζωές.

Άλλωστε, γι’ αυτά φροντίζουν οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, οι πυροσβέστες μας, υπάρχουν και οι κρατικές αποζημιώσεις, όπως σε όλον τον κόσμο σε παρόμοιες περιπτώσεις.

Εμείς, λοιπόν, γιατί να στεναχωριόμαστε για κάτι, το οποίο εδώ και δεκαετίες, παγκοσμίως συνηθίζεται;