ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ «ΦΑΕΙ» ΟΙ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

          Κατά την διάρκειαν του Μεσαίωνα, όταν στο Βυζάντιον ανθούσε η πολιτισμική και πολιτιστική πρόοδος, -την εποχή εκείνη-, στον Δυτικό κόσμο, γνώριζαν τεράστια επιτυχία, επί των αγραμμάτων και θεοφοβούμενων πολιτών, -τους οποίους ετρόμαζε, εδίκαζε και τιμωρούσε έως θανάτου η παπική Εκκλησία-, βρίσκονταν ζενίθ της ακμής τους οι προφητείες.

          Χρειάστηκαν οι Διαφωτιστές, οι Εγκυκλοπαιδιστές, οι αλλαγές των καιρών και η αφύπνιση του ανθρωπίνου εγκεφάλου για να καταλάβουν οι επερχόμενες γενιές πως βασικά, το μέλλον είναι αόρατον, και πως αυτοί, οι οποίοι θα μπορούσαν να είχαν το χάρισμα του προφητεύειν, θα διέθεταν και την δύναμη και διορατικότητα να προβλέπουν και τα καλά, και τα άσχημα.

          Εδώ και αρκετά χρόνια, ωστόσο, οι προφήτες, παγκοσμίως, επανέκαμψαν και αυτόν τον καιρό, όπου, όπως και μόνοι μας αντιλαμβανόμαστε, η Ανθρωπότητα περνά μία καταλυτική, ίσως, κρίση,  αυγατίζουν και προλέγουν και πάλι τα δεινά, τα οποία έχει να τραβήξει ο Άνθρωπος, και μάλιστα από την μία στιγμή στην άλλη.

          Είναι γνωστή ιστορία, κατά την οποίαν στα τέλη της πρώτης μετά Χριστόν χιλιετίας, προβλεπόταν και πάλι «το τέλος του κόσμου». Είχε καθοριστεί, μάλιστα, και η ακριβής ημέρα, και λίγες ημέρες νωρίτερα, οι της εποχής εκείνης χριστιανοί, ξεκίνησαν να συγχωρούν ο ένας τον άλλον, να χαρίζουν χρέη, να μοιράζονται τα αγαθά τους εν όψει των τελευταίων στιγμών ζωής τους και ολικής καταστροφής της Γης.

          Αρκετά πριν την προβλεπόμενη στιγμή της συντέλειας του Κόσμου, μαζεύτηκαν όλοι στις εκκλησίες, γονυπετείς εκλιπαρούσαν θείαν συγχώρεσιν, αλληλοασπάζονταν και ανέμεναν την Θείαν Δίκην.

          Το τέλος του κόσμου, όμως, μάταια το ανέμεναν, τοις των προφητών ρήμασι πειθόμενοι. Πέρασαν έκτοτε δύο χιλιάδες είκοσι τέσσερις ενιαυτοί.

          Παρελθόντων δε, αυτών, αντιμετωπίζουμε και πάλι το τέλος του κόσμου, απειλούμενοι από πολέμους, πυρηνικά, σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς, ακόμη και από εξωγήϊνους εχθρούς.

          Το δε, χειρότερον είναι πως επί των αποφράδων ημερών μας, ο κάθε «προφήτης», δίνει και από μία διαφορετική διάσταση στο θέμα, ορίζοντας μάλιστα και ημερομηνίες, οι οποίες, -ευτυχώς για την Γη μας-, παρέρχονται χωρίς να συμβεί το παραμικρό.