ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΜΑΣ;

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Διαβάζω στις εφημερίδες και παρακολουθώ στην Τηλεόραση, τα καμώματα των πολιτικών κομμάτων της χώρας μας και όλα όσα καθημερινώς λέγονται δια υπευθύνων στομάτων, υπουργών, βουλευτών, κομματαρχών, μελών κομμάτων και λοιπούς.

Άσε που αυτά, τα οποία λένε την μία ημέρα μπορεί να τα αναιρέσουν την άλλη, ή κάποιος άλλος να τους τα διαψεύσει με δικές του ανακοινώσεις, τα λένε σχεδόν πάντα υπό το κράτος του θυμού, σαν να θέλουν κάποιον να σκοτώσουν, γιατί δεν συμφωνεί μαζί τους, ενώ κατά την γνώμη τους, θα έπρεπε.

Τώρα, εντός των πολιτικών κομμάτων, τον τελευταίο καιρό, τα ξεσπαθώματα είναι πολλά ποικίλα και σοβαρά. Κι ενώ πίστευα πως ένα πολιτικό κόμμα, πρέπει πριν από όλα να είναι «κόμμα» και όχι «πρόσωπο», να  που κατ’  αυτάς, διαπιστώνω πως συμβαίνει το δεύτερο.

Ακόμη και στο κυβερνών κόμμα, -ενημερώνομαι δια του Τύπου-, εκτός των προσωπικών διαφορών, ενίοτε αμφισβητούν και το κυβερνητικό έργο, όπως πρόσφατα οι έντεκα διαφωνούντες, περί των οποίων λόγος πολύς έγινε.

Στα άλλα δύο κόμματα, τα οποία μάλιστα και έθεσαν μέλη τους ως Πρωθυπουργούς της χώρας, παρατηρώ μία διαφοροποίηση από την σοβαρή αντιμετώπιση των προβλημάτων τους, τα οποία κυρίως είναι η κατάληψη θέσεων και υπέρ πάντων της ανωτάτης εξ’ αυτών.

«Φύγε εσύ, να μείνω εγώ», τραβάει η υπόθεση με μία τάση καταστροφής των όσων είχαν επιτευχθεί μέχρι εχθές. Ποιός αλήθεια, θα περίμενε το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ της αλλαγής, να έφτανε σε τόσο χαμηλά ποσοστά, και πως την προεδρία του θα είχαν κρυφό πόθο πολλά εκ των μελών του, με υποψήφιους έξη στον αριθμό, και βλέπουμε;

 Ποιός επίσης θα φανταζόταν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επίσης κυβέρνησε την χώρα, θα έφτανε στο σημείο να διασπασθεί σε βαθμό απογοήτευσης για τα μέλη του, τους ψηφοφόρους του και τους συμπαθούντες φίλους του;

Ακόμη δε, ποιός θα φανταζόταν το να φτάσουμε στο σημείο να προοιωνίζουμε την περίπτωση της κατάργησης των πολλαπλών πολιτικών κομμάτων, υπαινισσόμενοι την ενός ανδρός αρχήν;

Και οι ιδέες, τα ιδανικά, οι αγώνες που τώρα πλέον δεν δικαιώνονται; Όλα αυτά, χαμένα, χωρίς σημασία, όλα όσα αποτελούσαν, κάποτε, ιδανικά;