ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Αποτροπιασμός στο πανελλήνιο, για  το γεγονός, το οποίο όλοι παρακολουθήσαμε και παρακολουθούμε από τον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο καθημερινώς, περί δολοφονίας βρεφών τον περασμένο μήνα, και κατά τον τρέχοντα με την κακοποίηση ανήλικων παιδιών από τον ίδιο τον πατέρα τους, αλλά και τις έως και εγκληματικές συμπεριφορές των σημερινών παιδιών και νέων, και τα συμβαίνοντα αυτά, ούτε καταστέλλονται, ούτε και τιμωρούνται ανάλογα, αλλά και καμία μέριμνα πρόληψης δεν φαίνεται ικανή να μετατρέψει την πορεία τους.

Ανέκαθεν, ακόμη και μυθολογικά, από τον καιρό και το στυγερό έγκλημα της Μήδειας κατά των παιδιών της, πάντα φοβόμασταν, όποτε παρουσιάζονταν κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, μήπως αυτές φέρουν και άλλες και καταστρέψουν το μέλλον των κοινωνιών μας, το οποίο είχαμε την ευαισθησία και την επιθυμία να διατηρήσουμε όσο γινόταν περισσότερο αλώβητο.

Τρέμαμε σαν μαθαίναμε πως σε άλλες χώρες, περιστατικά τέτοιας υφής βρίσκονταν σε έξαρση, ώσπου έφτασαν και σε εμάς, σε σημείο σήμερα που και τα ανήλικα παιδιά να διαχειρίζονται από μόνα τους παρόμοια επεισόδια, να «διαπρέπουν» στο «μπούλινγκ», να επιχειρούν εγκληματικές ενέργειες μεταξύ τους, να εκβιάζουν, έως ακόμη και να βιάζουν συνομηλίκους τους.   

Δυστυχώς, παρά τις καλές προθέσεις της και τα λαμβανόμενα μέτρα, η Πολιτεία, δεν έχει ακόμη εκπονήσει αυστηρούς νόμους αλλά και σοβαρά μέτρα πρόληψης, με τα οποία θα καταπολεμούσε αυτό το κακό και μάλιστα εκ των προτέρων σε συνεργασία και με τους ίδιους τους γονείς των παραβατικών παιδιών και νέων.

Με ένα «μπουτόν» ασφαλείας στα κινητά τηλέφωνα, με πρόστιμα σε νεαρά άτομα για παραβάσεις σε ηλεκτρικά πατίνια, ή με ελαφρές τιμωρίες σε γονείς για «αμέλεια ανηλίκων», τα προβλήματα δεν λύνονται.

Στην εφημερίδα «Λόγος» και σε χθεσινό πρωτοσέλιδό της, διαβάζω: «Ανήσυχη η κοινή γνώμη για την παραβατικότητα, σύμφωνα με έρευνες. Αυξημένα περιστατικά νεανικής βίας».

Καλή και η ανησυχία. Όμως η «κοινή γνώμη», προέρχεται και από τους γονείς, προέρχεται και από την Πολιτεία γενικότερα, και επιτέλους, αυτοί είμαστε που πρέπει να εξετάσουμε στα σοβαρά αν μπορούμε να παρέμβουμε καταλυτικά, πριν φτάσουμε στα άκρα και επικρατήσει στην κοινωνία μας ο νόμος της Ζούγκλας.