ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Πολλοί είναι αυτοί, οι οποίοι λένε και προσυπογράφουν πως ο αιώνας μας είναι ένας αιώνας αλλαγών, οι οποίες οδηγούν στην ευημερία των λαών. Ίσως, επειδή κάποιες νοοτροπίες αλλάζουν, η επιστήμη προχωρά σε σημείο μάλιστα να μπορεί με τα ευρήματά της να κατασκευάζει τεχνικά αντίγραφα του Ανθρώπου, και να αντικαθιστά αυτόν με ρομπότ Τεχνητής Νοημοσύνης, τα οποία, -κάτι που εμείς οι ίδιοι έμφρονες ή «έκφρονες» (ίσως) δεν κατορθώσαμε, ούτε καν από αλαζονεία για τους εαυτούς μας-, κατάφερε να προικίσει με υπέρτατη νοημοσύνη, μπροστά στην οποίαν η δική μας να θεωρείται ως IQ παιδιών νηπιαγωγείου.  

Πέραν τούτου, όλα τα όλα, αν τα ξεσκεπάσεις με επιμέλεια, ανακαλύπτεις πως πίσω από ένα πέπλο, που μπροστά-του κρεμάσαμε για να κάνουμε πως δεν βλέπουμε τί βρίσκεται κρυμμένο, αν όχι και χειρότερα, όλα τα ίδια μένουν.

Αφορμή παίρνω για να το επισημάνω αυτό, από το γεγονός ότι η ζωή μας δεν αλλάζει παρά μόνο φαινομενικά και κυρίως στηριζόμενη στις ελπίδες και τους οραματισμούς μας, καθώς και σε υποσχέσεις άλλων απέναντί μας, οι οποίες όμως δεν αποφέρουν σημαντικά αποτελέσματα.

Διανύουμε μία εποχή πολέμων, καταστροφών, εγκλημάτων, σφετερισμών, λαθροχειριών, βιαιοπραγιών, συνωμοσιών, ψευδών,  όπου οι προύχοντες επικρατούν και ο λαός ακμάζει σαν φτωχός συγγενής, ενώ η πρόοδος είναι επίπλαστη και η επιστήμη προχωρεί με γοργά βήματα, τόσο για την πρόοδο μέσω των ανακαλύψεων, όσο και εις βάρος του Ανθρώπου μέσω πυρηνικών και άλλων παραγωγών, οι οποίες οδηγούν στην καταστροφή.

Γεγονότα, τα οποία συμβαίνουν από καταβολής κόσμου, τα οποία προσπαθούν οι επερχόμενες γενεές να ωραιοποιήσουν αλλά, δυστυχώς, πάντα τα ίδια μένουν.