ΚΡΑΥΓΕΣ ΒΟΩΝΤΩΝ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Εδώ και πάρα-πολλά χρόνια, και αφ’ ότου στοιχειωδώς στη ζωή μου, άρχισα να καταλαβαίνω ορισμένα, -επίσης στοιχειώδη-, πράγματα, απορώ για το πώς οι συνάνθρωποί μου γύρω, δεν αντιλαμβάνονται τα απλούστερα και όταν συνεχίζουν να επιμένουν στα ίδια και τα ίδια, χωρίς να βρίσκουν ανταπόκριση και ενίοτε, μάλιστα, να διαψεύδονται οι προσδοκίες τους και να μην τους δίνουν καμία σημασία, όλοι αυτοί, -όποιοι και να είναι-, στους οποίους απευθύνονται.

«Κατέβηκαν» και πάλι σε διαμαρτυρία εχθές οι μισθοσυντήρητοι και συνταξιούχοι, συντεταγμένοι υπό την αιγίδα της ΑΔΕΔΥ, διαμαρτυρόμενοι για την διακοπή των δεκάτου τρίτου και δεκάτου τετάρτου μισθών, και με την συμπαράσταση, -ως είθισται- και των αντιπολιτευομένων πολιτικών κομμάτων, εκ των οποίων, -ώ της υποκρισίας!-, νομοθέτησε επί της κατάργησης αυτής, η οποία «έριξε» το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, όπως και το τσεκούρωμα του ΕΚΑΣ και ομού συνετέλεσαν στην ολονέν και επιταχυνόμενη φτωχοποίηση κάπου δέκα εκατομμυρίων βιοπαλαιστών, -παρ’ εκτός προνομιούχων.

Διαμαρτυρίες επί διαμαρτυριών, από αγρότες, μισθωτούς, συνταξιούχους, εκπαιδευτικούς, εργάτες, υγειονομικούς, σεισμοπαθείς, πυρόπληκτους, πλημμυροπαθείς, παντός είδους εργαζόμενους και από διάφορα άλλα αίτια πληττόμενους, -άπαντες Έλληνες-, να εκλιπαρούν για μία καλύτερη ζωή, την οποία έχει χρέος να τους παρέχει η Πολιτεία, και όταν μάλιστα όλοι αυτοί εισφορές (χρήματα που για μία ολόκληρη ζωή τοκίζονται) για ένσημα και φόρους, ακριβώς για αυτόν τον σκοπό.

Και αλήθεια, ποιό το αποτέλεσμα; Πόσο δυνατά φωνάζουν στις κινητοποιήσεις τους, πόσο γοερά κραυγάζουν και κλαίνε αγωνιζόμενοι να επιβιώσουν, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, και κανείς δεν τους υπολογίζει;

Όλα τα προβλήματά τους, προβλήματα εσαεί έρποντα παραμένουν, μόνο, -και όταν-, υποσχέσεις λαμβάνουν και καμία λύση ευδοκιμεί.