ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΟΥ ΤΟ ΑΥΤΙ

του Ντίνου Σ. Κουμπάτη

Η μνήμη των παιδικών μου χρόνων, συνάδουσα με την σύγχρονη πραγματικότητα, με ωθεί στο να αναρωτιέμαι αν και μεγάλοι άνθρωποι, επιστήμονες, πολιτικοί, και κάθε θέσης και τάξης, έχουν επηρεαστεί τόσο πολύ από αυτό το αθώο παιδικό παιχνίδι και το επαναλαμβάνουν και ως μεγάλοι, ευκαιρίας δοθείσης.

Αναφέρομαι στα γεγονότα των ημερών, αλλά και επί άλλων καθημερινών γεγονότων, τα οποία διαιωνίζονται και δεν τελεσφορούν, καθώς αυτοί, στους οποίους απευθύνονται, ή ακόμη και αυτοί, οι οποίοι τα αποστέλλουν, κάνουν πως δεν ακούν και δεν καταλαβαίνουν.

Στο χαριτωμένο εκείνο παιδικό παιχνίδι, ένα παιδί έκανε την «μάνα» και τα άλλα έσπευδαν να της ανακοινώσουν τα «νέα», -κουτσομπολιά, δηλαδή, τα οποία  είχαν ακούσει γι’ αυτήν-, και εκείνη προσποιούταν  πως δεν άκουγε και τους παρέπεμπε «από το άλλο μου το αυτί / γιατί είναι η μάνα μου κουφή…».

Αυτό, αντιλαμβάνομαι να συμβαίνει κατά τους καιρούς μας και επί τρεχόντων θεμάτων, καθώς όλοι διαμαρτύρονται για πολλά και εναντίον όλων, και οι της απέναντι πλευράς κάνουν πως δεν ακούν,  αλλά και οι ίδιοι οι διαμαρτυρόμενοι, επίσης, και σε αρκετές περιπτώσεις, κάνουν πως δεν ακούν κι αυτοί, ή δεν καταλαβαίνουν τις απαντήσεις, και η ασυνεννοησία διαιωνίζεται.