Έγκλημα & Υποκρισία (7′)

Θα ήταν σαν το γνωστό έργο του Ντοστογιέφσκι, Έγκλημα και Τιμωρία, αν υπήρχε τιμωρία. Αλλά κάποιες φορές, δεν υπάρχει κατάλληλη τιμωρία, ενώ κάποιες άλλες η τιμωρία είναι στην σφαίρα των α-πιθανοτήτων. Όπως γίνεται και την περίπτωση του εγκλήματος των Τεμπών.

Κατ’ αρχάς θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι κατόπιν αυτών που αναφέρονται στο πόρισμα (εδώ) του ΕΟΔΑΣΑΑΜ (Εθνικός Οργανισμός Διερεύνησης Αεροπορικών & Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων & Ασφάλειας Μεταφορών) υπάρχουν σαφέστατες πλέον ενδείξεις εγκλήματος. Δεν μπορούμε πλέον να μιλήσουμε για ένα «απλό» δυστύχημα, αφού δεν επρόκειτο περί απρόβλεπτου γεγονότος (κάθε άλλο μάλιστα, αφού υπάρχουν πάμπολλες αναφορές προερχόμενες από τις ενώσεις των εργαζομένων που προειδοποιούσαν εδώ και πολλά χρόνια για το συμβάν) αλλά για μια εγκληματική αμέλεια, στην οποία ο δόλος (ο οποίος εννοείται ως «πρόθεση ή τουλάχιστον αποδοχή του κακού που μπορεί να προκληθεί») μένει να διερευνηθεί. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλοι μιλούν για έγκλημα, συμπεριλαμβανομένων των δήμων της χώρας που στην συντριπτική τους πλειοψηφία αναφέρονται με αυτό τον τρόπο στο γεγονός, κλείνοντας τις υπηρεσίες τους κατά τις ώρες των συλλαλητηρίων και παρέχοντας διευκολύνσεις στους εργαζόμενούς τους προκειμένου να συμμετάσχουν.

Στην Σαλαμίνα τώρα, τρεις μέρες μετά το ξέφρενο γλέντι του «Καρναβαλιού της Σαλαμίνας», για το οποίο υπάρχει η ανομολόγητη φιλοδοξία να γίνει ένα από τα ονομαστά καρναβάλια αυτής της χώρας, το δημοτικό συμβούλιο της Σαλαμίνας εν όψει των μεγάλων συλλαλητηρίων της 28ης Φεβρουαρίου, εξέδωσε στην 4η Τακτική του Συνεδρίαση ψήφισμα (εδώ) το οποίο επί λέξει αναφέρει τα εξής:

«Ο Δήμαρχος και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου Σαλαμίνας συμμετέχουν στον πόνο των οικογενειών των θυμάτων του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών και εκφράζουν τα βαθιά και ειλικρινή τους συλλυπητήρια. Η υγιής και Δημοκρατική αντίδρασή των πολιτών που συμμετέχουν στις συγκεντρώσεις και στις ειρηνικές διαδηλώσεις εκφράζει το παλλαϊκό αίτημα απονομής της Δικαιοσύνης. Ένα τέτοιο ευαίσθητο και πολύ σοβαρό ζήτημα δεν προσφέρεται για κομματική εργαλειοποίηση. Ενώνουμε την φωνή μας με αυτή της οικογένειας των θυμάτων και ζητούμε την έρευνα της υπόθεσης σε βάθος και καταλογισμό ευθυνών σε όσους αυτές ανήκουν. Ζητούμε να απονεμηθεί Δικαιοσύνη όπως το Σύνταγμα ορίζει με βάση την αρχή της διάκρισης των εξουσιών.»

Για την Ιστορία, το παραπάνω ψηφίστηκε «ομόφωνα» από τους συμβούλους, σύμφωνα με την καινούρια φρασεολογία (που θα έσβηνε τους Λακεδαιμόνιους από την αφιέρωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου «Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων» των 300 πανοπλιών που έστειλε στην Αθήνα μετά την μάχη στον Γρανικό): δύο μόνο, η κα Παπαελευθερίου και ο κ. Δερτούζος ψήφισαν «παρών».

Στο ψήφισμα αυτό είναι φανερή η προσπάθεια να υιοθετηθεί μια ουδέτερη στάση προκειμένου να μην υπάρξουν «στενοχώριες» με την κυβερνητική εξουσία. Το δημοτικό συμβούλιο της Σαλαμίνας είναι από τα λίγα της χώρας (οι ανακοινώσεις των δήμων και οι δράσεις τους εδώ) που δεν αναφέρθηκε στα Τέμπη ως «έγκλημα» αλλά ως «δυστύχημα». Κάτι το οποίο στηλίτευσε και ο πρώην δήμαρχος Ι.Τσαβαρής στην σχετική του δημόσια τοποθέτηση (εδώ). Αυτό δεν είναι παιχνίδι με τις λέξεις όπως κάποιοι σπεύδουν να πουν: είναι η υιοθέτηση ενός συγκεκριμένου αφηγήματος, μιας θέσης πάνω στο ζήτημα. Και αυτό αποδεικνύεται από τα υπόλοιπα που αναφέρονται: το παλλαϊκό αίτημα για δικαιοσύνη και την απονομή της (παρ’ όλο που μιλούν για δυστύχημα και όχι για έγκλημα), η συναισθηματική προσέγγιση στον πόνο των οικογενειών των θυμάτων αλλά και η ειδική αναφορά-αφορισμός στην «κομματική εργαλειοποίηση» (για την οποία μίλησαν μόνο κυβερνητικά στελέχη, καθώς οι συγκεκριμένες κινητοποιήσεις σε καμμιά περίπτωση δεν θα μπορούσαν να γίνουν αντικείμενα κομματικής εκμετάλλευσης). Λέξεις διαλεγμένες προσεκτικά, για τα ώτα κάποιων υψηλά ισταμένων ακουόντων.

Η πολιτική στην Ελλάδα είναι ακροβασία. Γι’ αυτό και μοιάζει με τσίρκο.

Ερχόμαστε τώρα στο συλλαλητήριο της 28ης Φεβρουαρίου στην Πλατεία Ηρώων. Ένα συλλαλητήριο πρωτόγνωρο για την Σαλαμίνα, με συμμετοχή κανονικών ανθρώπων – ιδιαίτερα νέων – που κατά κάποιες μετρήσεις έφτασαν τους 4.000 (εδώ, εδώ και εδώ), το οποίο οργανώθηκε από τον ίδιο τον κόσμο (παρ’ όλα τα… παρατράγουδα και τις εναντιώσεις από μερίδα κάποιων τοπικών «πολιτικών» την εβδομάδα πριν την συγκέντρωση).

Σε αυτό, παρευρέθηκαν ο δήμαρχος κ. Παναγόπουλος, ο κ. Κόγιας, ο κ. Αλαΐσκας και η κα Αγαπίου (η οποία είναι η μόνη που συμμετείχε και στο πρώτο συλλαλητήριο) από την δημοτική αρχή. Ο δήμαρχος απηύθυνε στο πλήθος χαιρετισμό στο οποίο αφού εξέφρασε τα αναφερόμενα στο ψήφισμα του δημοτικού συμβουλίου, μιλώντας για «την τραγωδία των Τεμπών», κατέληξε στο ότι «δεν θα ξεχάσουμε ποτέ» (κάτι που επανέλαβε σε ανάρτησή του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης). Από την δημοτική αντιπολίτευση συζητήθηκε πολύ η απουσία από το συλλαλητήριο των κυριών Μπόγρη και Μιχάλαρου, γνωστών στελεχών της ΝΔ, όπως και την απουσία οποιασδήποτε σχετικής ανακοίνωσης για το θέμα από τον συνδυασμό της «μείζονος» αντιπολίτευσης.

Φυσικά, η παρουσία πολιτικών προσώπων στο συλλαλητήριο ήταν και είναι αδιάφορη για τον κόσμο που συμμετείχε μαζικά. Το συλλαλητήριο της 28ης Οκτωβρίου στη Σαλαμίνα ήταν μια εκδήλωση του κόσμου, μια εκδήλωση του λαού για το κράτος, για το κράτος-λάφυρο κομμάτων και λακέδων, για το κράτος που αυτάρεσκα ασκεί τις εξουσίες του και αδιαφορεί για τα δικαιώματα των πολιτών. Αν κάποιο κομματικό στέλεχος δεν αισθάνεται την ανάγκη να ενώσει την φωνή του με τους υπόλοιπους πολίτες για το έγκλημα των Τεμπών και προτιμά την κομματική του ταυτότητα από ότι άλλο, είναι δικό του θέμα. Αν κάποιοι άλλοι προσπαθούν να πατήσουν σε δύο βάρκες εμφανιζόμενοι ως συμπάσχοντες, αλληλέγγυοι κλπ. μεν, αλλά στα… scripta manent δεν θέλουν να στενοχωρήσουν τους κρατούντες, είναι επίσης δικό τους θέμα. Οι πολίτες δεν εξεπλάγησαν, απλώς σημείωσαν.

Αλλά η πολιτική στην Ελλάδα θέλει πονηριά. Μέχρι βλακείας.

Το ψήφισμα με την συγκεκριμένη διατύπωση έχει και την πονηριά του. Γιατί υπάρχουν ορισμένα στοιχεία σχετικά με την εγκληματική αμέλεια που αγγίζουν περιπτώσεις εδώ στην Σαλαμίνα, όπως για παράδειγμα ο θάνατος του εργαζόμενου στην καθαριότητα από πτώση από απορριμματοφόρο, λόγω της μη ύπαρξης των προβλεπόμενων μέτρων ασφαλείας από ότι λέγεται (σ.σ.: για το συγκεκριμένο θέμα υπάρχει μια εκκωφαντική σιωπή από κάθε πλευρά). Όπως επίσης, σε ένα φανταστικό σενάριο, εάν υπάρξει οποιοδήποτε ατύχημα στο Γυμνάσιο/Λύκειο Αμπελακίων, είναι βέβαιο ότι θα αρχίσει, από την μία ένας αισχρός αγώνας μετάθεσης της εγκληματικής αμέλειας μεταξύ «ταγών» και εργολάβων, και από την άλλη απευκταίες αντιδράσεις από γονείς και παιδιά.

Η άλλη πονηριά είναι το συναίσθημα και η «διαχείρισή» του. Αν και είναι συνηθισμένος ο βιασμός της ψυχανάλυσης και η χρήση των όρων της προκειμένου να προσπαθήσει να αποδείξει κάποιος κάτι, το αφήγημα περί «συλλογικού τραύματος» και «ψυχολογικής υποστήριξης» είναι απολύτως υποκριτικό και υποβολιμαίο. Και αυτό γιατί το αίτημα για το έγκλημα των Τεμπών είναι ένα αίτημα για απόλυτη δικαιοσύνη. Οι πονηρές παραινέσεις για διαχείριση του συναισθήματος με διάφορες «θεραπευτικές» μεθόδους (όπως της κας Αδειλίνη προς την κα Καρυστιανού να βρεί καταφυγή στην Εκκλησία και να αφήσει τα υπόλοιπα) μπαίνουν στον ίδιο κουβά με άλλες κριτικές (όπως του ιερέα που κατακεραύνωνε τους γονείς γιατί βλασφημούν μη δεχόμενοι τον πόνο που τους έστειλε ο Πανάγαθος) ή «οπτικές» (όπως της κας Μενδώνη προς μία μητέρα θύματος, να δει το ατύχημα και την απώλειά της ως ευκαιρία να αποκτήσει η χώρα ασφαλείς και σύγχρονους σιδηρόδρομους(!)). Το αίτημα για δικαιοσύνη είναι ένα αίτημα λογικό, κρυστάλλινο και, παρ’ όλο που στην βάση του έχει τον πόνο της απώλειας, όχι συναισθηματικό.

Εξίσου πονηρή είναι, τέλος, και η υποκρισία της διπλανής πόρτας. Σε αυτό το διάστημα βλέπουμε κάποιους που προσπαθούν να κηλιδώσουν είτε όσους συμμετείχαν στο συλλαλητήριο («Συριζαίοι», «κωλολαός», «φοροφυγάδες» και άλλα όμορφα) είτε αυτούς της αντίπαλης τοπικής πολιτικής μερίδας (γιατί, ας πούμε δεν κατέβηκε στο συλλαλητήριο η μία, ή, γιατί ο άλλος που κατέβηκε είχε υποκριτικά θλιμμένο ύφος). Δεν είναι και λίγοι αυτοί. Ξέρουμε όμως ότι πρόκειται για λακέδες, υπηρέτες που τρώνε τα ψίχουλα που τους ρίχνουν από το μεγάλο τραπέζι τα αφεντικά τους (όπου ψίχουλα βλέπε διορισμούς, χρήματα, χάρες κλπ.). Φυσικά και βρίζουν, φυσικά και λένε ότι λένε: δεν θα αφήσουν την δικαιοσύνη να χαλάσει το γεύμα αυτών και των αφεντικών τους.

Άλλωστε, η μεγαλύτερη φιλοδοξία που μπορεί να έχει ένας λακές, είναι να γίνει μπάτλερ.

_______________________________________

ΥΓ: Διαπιστώνεται τον τελευταίο καιρό, μια τάση από την μεριά γνωστών κύκλων, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η μαζικότητα των εκδηλώσεων για τα Τέμπη, να χρησιμοποιηθούν τα θύματα ενός παλιότερου κρατικού εγκλήματος, αυτού στο Μάτι, για την δημιουργία αντίβαρου. Ελπίζουμε αυτή η πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» στα θύματα προκειμένου να τα χωρίσει σε αντιμαχόμενες μερίδες, να μην περάσει. Άλλωστε, οι κυβερνητικές προθέσεις σχετικά με το Μάτι φάνηκαν από τις ενστάσεις του δημοσίου σε ότι αφορά τις αποζημιώσεις των θυμάτων, στις οποίες επέρριψαν ευθύνες στους κατοίκους επειδή δεν είχαν… ενημερωθεί για τις οδούς διαφυγής(!).

csisalamina.wordpress.com